Liber mortuorum

Księga zmarłych polskich pallotynów i pallotynek

Dziś, to jest 9 października 2024, mija rocznica śmierci:
br. Jan Wilczyński (†1981)
br. Wojciech Grobel (†1983)
ks. Jan Kowalski (†1993)
s. Paula Buchwald (†2007)
br. Marian Nowotnik (†2013)
ks. Stanisław Orlikowski (†2021)

Wczoraj, to jest 8.10.2024, miała miejsce rocznica śmierci:
Brak wspomnienia zmarłych

W dniu jutrzejszym, to jest 10.10.2024, przypada rocznica śmierci:
Brak wspomnienia zmarłych

ŻUCHOWSKI Alojzy (1913 – 1994), ksiądz, mistrz nowicjatu, radca prowincjalny, sekretarz prowincjalny, sekretarz generalny Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonnych w Polsce, dyrektor Wydziału Spraw Zakonnych w Sekretariacie Prymasa Polski 1962-77, pierwszy radca generalny (wicegenerał) stowarzyszenia i przedstawiciel polskiej grupy językowej przy Zarządzie Generalnym 1977-83, rektor domu generalnego, rekolekcjonistaPROWINCJA CHRYSTUSA KRÓLA

ŻUCHOWSKI Alojzy (1913 – 1994), ksiądz, mistrz nowicjatu, radca prowincjalny, sekretarz prowincjalny, sekretarz generalny Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonnych w Polsce, dyrektor Wydziału Spraw Zakonnych w Sekretariacie Prymasa Polski 1962-77, pierwszy radca generalny (wicegenerał) stowarzyszenia i przedstawiciel polskiej grupy językowej przy Zarządzie Generalnym 1977-83, rektor domu generalnego, rekolekcjonista

Urodził się 12 IX 1913 w Dźwierzni, w parafii Białuty, w diecezji chełmińskiej, jako syn Gustawa Jakuba i Apolonii z d. Ziółkowska. Uczył się w pallotyńskim gimnazjum, początkowo w Sucharach (1927-28), następnie w Wadowicach (1928-32). Po VI klasie rozpoczął nowicjat w Sucharach. Sutannę przyjął 15 VIII 1932 z rąk ks. Tomasza Mąciora. Pierwszą profesję złożył 15 VIII 1934 w Wadowicach na ręce Jana Maćkowskiego i ukończył maturą naukę gimnazjalną na Kopcu. Studia filozofii odbył w Sucharach (1933-34) i Kleczy Dolnej (1934-35), a teologii w Sucharach (1935-36) i Ołtarzewie (1936-39) (1935-41). W Sucharach złożył profesję wieczną 15 VIII 1937 na ręce ks. Alfonsa Męcikowskiego. Pomiędzy 3 i 15 X 1939 przebywał jako zakładnik niemiecki na Pawiaku. Święcenia kapłańskie otrzymał 25 II 1940 w Warszawie z rąk abpa Stanisława Galla. W czasie wojny pracował w Ołtarzewie jako duszpasterz przy kaplicy, a od 1942 jako ekonom i nauczyciel w tajnych kompletach gimnazjalnych, prowadzonych przez urszulanki szare w Ołtarzewie. Był też duszpasterzem w Warszawie, nauczając religii w szkole i oddając się działalności społecznej wśród biednych i wysiedlonych. Wraz z dyrektorem okolicznego szpitala wystarał się w 1944 u Niemców o pozwolenie na zabranie z Warszawy rzeczy kościelnych, szpitalnych i osobistych. Kilka furmanek konnych przewiozło je ze szpitali powstańczych i z pallotyńskiego domu przy ul. Długiej.

W latach 1945-50 był mistrzem nowicjatu i ojcem duchownym alumnów w Sucharach i Ząbkowicach Śląskich, następnie duszpasterzem młodzieży akademickiej, profesorem Wyższej Szkoły Religijnej i przełożonym domu w Gdańsku-Wrzeszczu (1950-52), a później rektorem w Warszawie (1955-58). Na prośbę przełożonej generalnej sióstr miłosierdzia m. Róży Kłobukowskiej z 27 II 1951, ks. Stanisław Suwała wyznaczył go 27 III 1952 na wicepostulatora procesu beatyfikacyjnego s. Faustyny Kowalskiej. Od 19 VIII 1953 pracował na stanowisku ekonoma prowincjalnego, sekretarza prowincjalnego i radcy prowincjalnego (kilkakrotnie), dekretem z 4 IX 1961 został włączony w skład Komisji Prowincjalnej ds. Związanych z Przygotowaniem Uroczystości Kanonizacyjnych Błogosławionego Założyciela. W 1955-58 pełnił funkcję rektora domu w Warszawie.

Na początku 1957 został powołany na sekretarza generalnego Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich w Polsce. W 1962 podjął równocześnie obowiązki dyrektora Wydziału Spraw Zakonnych w Sekretariacie Prymasa Polski, zastępując na tym stanowisku ks. Bronisława Dąbrowskiego FDP, który został mianowany biskupem pomocniczym archidiecezji warszawskiej. Wydział działał na mocy specjalnych uprawnień udzielonych prymasowi Polski przez Stolicę Apostolską. W tym czasie do głównych zadań dyrektora należała troska o przystosowanie i odnowę życia zakonnego, szczególnie zgromadzeń żeńskich, organizowanie międzynarodowych zebrań, szkolenie mistrzyń nowicjatów i junioratów oraz pomoc w przygotowaniu przełożonych do swoich zadań w zmienionych warunkach. Funkcję tę sprawował do 1977, czyli do czasu, kiedy został powołany na stanowisko wicegenerała stowarzyszenia i na 6 lat wyjechał do Rzymu (1977-83). Był tam też przedstawicielem polskich pallotynów przy Zarządzie Generalnym i przez jedną 3-letnią kadencję rektorem domu generalnego. Jeszcze wcześniej przygotował schemat na Nadzwyczajną Kapitułę Generalną (21 X 1968 – 7 III 1969), na której był delegatem i podczas której został mianowany członkiem prawno-technicznej komisji, która miała opracować pallotyńskie Ustawy według wskazań Soboru Watykańskiego II i zaleceń tejże Kapituły.

Pozą tą pracą oddawał się duszpasterstwu i sprawie odnowy soborowej wielu zgromadzeń żeńskich na terenie Rzymu i w okolicy. Prowadził rekolekcje w wielu wspólnotach żeńskich, a zwłaszcza polskich na terenie Rzymu. Wygłaszał konferencje podczas miesięcznych dni skupienia dla polskich sióstr przy polskim kościele św. Stanisława Biskupa i Męczennika na via delle Botteghe Oscure. Prowadził też rekolekcje dla osób świeckich z Polonii rzymskiej. Wygłaszał referaty w różnych domach polskich zakonnic, związane z soborową odnową życia zakonnego i uczestniczył w zjazdach sióstr, poświęconych tej problematyce. Owocnie współpracował z Kongregacją ds. Zakonów i Instytutów Świeckich. Był zwyczajnym spowiednikiem kilku żeńskich domów zakonnych, m.in. polskich sióstr pallotynek. Przyjmował pallotyńskie pielgrzymki z Polski, oprowadzając księży i braci po kościele i domu św. Wincentego Pallottiego, po rzymskich miejscach życia i działalności apostolskiej założyciela, kierując na Watykan, na spotkanie z papieżem Janem Pawłem II.

Po powrocie z Włoch, na prośbę księdza abpa B. Dąbrowskiego, nadal służył pomocą zgromadzeniom zakonnym. W okresie poprzedzającym podział polskiej prowincji pallotyńskiej był przewodniczącym II Komisji ds. Podziału (z 20 XI 1987 i 31 XII 1988). Zmarł 29 XII 1994 w Warszawie. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 31 XII w Ołtarzewie. Mszy św. pogrzebowej przewodniczył abp Bronisław Dąbrowski, biskup senior archidiecezji warszawskiej. Homilię wygłosił bp łowicki Alojzy Orszulik, nowicjusz zmarłego, podkreślając w niej zasługi ks. Żuchowskiego dla Stowarzyszenia i Kościoła w Polsce. Mszę koncelebrowało ok. 300 kapłanów. Uczestniczyli w niej licznie wierni, a zwłaszcza rzesza sióstr zakonnych z różnych zgromadzeń. Mowy pożegnalne wygłosili: ks. prowincjał Józef Olech, ks. Henryk Kietliński i przełożona franciszkanek od cierpiących s. Krystyna Dembowska. Doczesne szczątki zmarłego spoczęły w drugiej kwaterze pallotyńskiej na cmentarzu ołtarzewskim.

Był człowiekiem niezwykle pracowitym, jako znawca teologii życia zakonnego, rekolekcjonista, kierownik duchowy, doradca przy opracowywaniu posoborowych konstytucji i przygotowywaniu kapituł nadzwyczajnych czy ustanawianiu programów formacji w wielu zgromadzeniach zakonnych. W tej pracy nigdy nie wymawiał się brakiem czasu. Nie szczędził go na rzeczy ważne. Obca była mu w tym wszelka powierzchowność, tymczasowość. Uczył zdrowej krytyki i usiłował wyzwalać innych z prostego przeświadczenia, że jest dobrze i nie zachodzi potrzeba zmiany wielu rzeczy. Uczył patrzeć na każdą sprawę z wielu stron i szukać dla niej obiektywnego rozwiązania. Przez wiele lat służył swymi radami w organizowaniu wszystkich spotkań Konferencji Przełożonych Wyższych Zgromadzeń Żeńskich w Polsce, a potem i innych międzyzakonnych spotkań. Bliska mu była sprawa formacji młodych, których rozumiał i miał z nimi łatwy kontakt. Był inicjatorem międzyzakonnego dokształcania personelu formacyjnego, szczególnie odpowiedzialnych za formację podstawową. Zainicjował kilkudniowe spotkania przełożonych wszystkich zakonów klauzurowych w Polsce. Swych rozwiązań nigdy nie narzucał, ale radził, przekonywał i ostatecznie pozostawiał do wyboru.

„Uczył w różny sposób, ale najbardziej uczył przykładem własnego życia oddanego Chrystusowi bez reszty, uczył wielkim radykalizmem w realizowaniu swego powołania zakonnego i umiłowaniem swego kapłaństwa. Kochał swoje powołanie, któremu był zawsze wierny i kochał stowarzyszenie, którego był członkiem. Był człowiekiem dziecięcej wiary i głębokiej modlitwy. Modlił się z wielkim skupieniem. Z pietyzmem niemal odprawiał Najświętszą Ofiarę. Z synowską dumą mówił o rozwoju swojej rodziny zakonnej, choć czynił to z wielką skromnością, nie zakrywając braków, ale przyjmując wszystko naturalnie, jak Ojciec, który czasem z bólem uznaje, że coś się jego najbliższym nie udało. Nigdy nie mówił źle o współbraciach. Gdy ktoś inny zaczynał na ten temat rozmowę, próbował wyrównać zauważanym dobrem czy podejmowanymi wysiłkami” (A. Spychalska).

Służył pomocą w konfesjonale i był kierownikiem duchowym wielu sióstr zakonnych. Stawiał innym, ale głównie sobie wysokie wymagania, a przy tym był skromnym i pokornym człowiekiem. Nigdy nie liczył na uznanie przez otoczenie czy osób znaczących. Nie zrażał się, jeśli jego intencje odczytywano inaczej, gdy nie zauważano jego poświęcenia. Dla niego liczył się człowiek, któremu starał się służyć swoją ciężką pracą. Kochał prawdę i żył nią, będąc człowiekiem bezkompromisowej prawości. Czasem sprawiał wrażenia surowego i niedostępnego człowieka, faktycznie był bardzo wyrozumiały i serdeczny w osobistych kontaktach. Dla każdego człowieka był dobrym i mądrym doradcą, a także wiernym przyjacielem i zatroskanym ojcem. W przyjaźni nie wiązał innych ze sobą, ale pozostawiał ich wolnymi, a przy tym sam był zawsze wierny w przyjaźni i gotowy do służby na rzecz innych.

Ksiądz H. Kietliński już po latach tak wspominał swojego mistrza nowicjatu: „Był bardzo wymagający, a równocześnie dostępny, bezpośredni, braterski i przyjazny. Budował nas ascetycznym przeżywaniem liturgii eucharystycznej. Jego konferencje ascetyczne, solidnie przemyślane, płynęły z serca zjednoczonego z Chrystusem i skutecznie kształtowały nasze postawy wobec Boga i ludzi. Był obecny z nami nie tylko w kaplicy i refektarzu, ale niemal w całej przestrzeni naszego życia nowicjackiego, a więc na boisku i podczas prac w ogrodzie, czy na polu – przy zbieraniu ziemniaków, na obowiązkowym spacerze poobiednim i podczas świetnie zorganizowanych wycieczek w góry lub do pobliskich sanktuariów maryjnych. Wyczuwało się u księdza magistra szczerą troskę o rozwój naszego powołania, o wzrastanie w pallotyńskiej rzeczywistości i głęboką odpowiedzialność za każdego nowicjusza […]. Poznałem go jako człowieka otwartego i twórczego. Potrafił cierpliwie słuchać i stanowczo a mądrze doradzać w procesie kształtowania charakteru. Pamiętam znamienne słowa wypowiedziane przez ks. Alojzego Żuchowskiego już w czasie naszych pierwszych rekolekcji: „jaki nowicjat, takie całe życie”.

Szczególnie bliski był mu człowiek cierpiący. W tych sytuacjach wyczuwał niemal potrzeby, zawsze gotowy na każde poświęcenie. Tak było np. w przypadku nagłej śmierci brata, kiedy jego dzieci pozostały zupełnie same (wcześniej zmarła im matka). Kiedy sam pod koniec życia doświadczył cierpienia, pisał: „Choroba, dolegliwości i brak siły sprawiły, że trzeba się uczyć żyć i realizować swoje powołanie od nowa. Człowiek poznaje namacalnie, jak mały jest wobec Boga, jak wszystko od Niego zależy. Dziękuję Bogu za tę łaskę, choć z pewnością nie wykorzystuję jej jak trzeba” oraz „Są dni, w których czuję się słabo, ale w innych mogę coś przeczytać, czy z kimś porozmawiać. Staram się wszystko przyjmować jako wolę Dobrego Boga i dlatego modlitwa jest mi tak bardzo potrzebna, choć w stanie choroby trudno się modlić”. Pod koniec IX 1994 w rozmowie z siostrami wyznał: „W chorobie inaczej przeżywa się obecność Boga. Nie trzeba Go szukać. On wciąż jest blisko i człowiek czuje się cały ogarnięty Nim. Jest to inny wymiar jego obecności. Jest to stałe współcierpienie z Nim i w Nim”.



Fotografia dolna: Ołtarzew Rok 194.., od lewej ks. Józef Stanek, [kl. Józef Turecki], ks. Józef Dąbrowski, ks. Franciszek Madej, ks. Alojzy Żuchowski, kl. Ramusiewicz, kl. Ignacy Ciastoń, kl. Edmund Boniewicz, AP F481,1
Ostatnio zmodyfikowano: 12 stycznia 2015 (uzupełniono 13 kwietnia 2020)
Tekst biogramu: Tylus Stanisław, Leksykon polskich pallotynów (1915-2012), Ząbki 2013, 653-656


Indeks zmarłych według daty śmierci

Alfabetyczny indeks zmarłych

Indeks zmarłych z podziałem na lata śmierci

Miejsca spoczynku polskich pallotynów wraz ze zdjęciami


Ci, co odeszli ze Stowarzyszenia

Więzi Kardynała Franciszka Macharskiego z pallotynami


Rocznice pallotyńskich wydarzeń

Ks. Stanisław Jurkowski SAC, duszpasterz polonijny we Francji

Bereza Kartuska
Suchary

Indeksy i biogramy sporządził ks. Stanisław Tylus SAC
Kontakt: stansac@wp.pl
Stan z 11 marca 2024

Wszelkie prawa zastrzeżone! Kopiowanie, powielanie i wykorzystywanie tekstów i fotografii bez zgody autora strony jest zabronione.

Ostatnie zmiany
Nowe biogramy
-(od I 2024):ks. Karny Marek (†14 I 2024), ks. Chwiej Jerzy (†24 I 2024), ks. Nowek Tadeusz (†8 III 2024)

-(2023):ks. Bławat Anastazy (†1 I 2023), ks. Szczotka Marian (†28 I 2023), ks. Czaja Piotr (†25 II 2023), ks. Szczepański Józef (†19 V 2023), ks. Bazan Tadeusz (†15 VI 2023), ks. Borowski Tomasz (†20 VI 2023), ks. Jurkowski Stanisław (†10 II 2023), ks. Kantor Stanisław (†20 VI 2023), br. Kubiszewski Jan (†3 X 2023), ks. Wierzba Jacek (†21 XI 2023), ks. Kozłowski Józef (†26 XI 2023), ks. Rembisz Zbigniew (†7 XII 2023), ks. Bober Szczepan (†24 XII 2023),

-(2022):ks. Charchut Stanisław (†9 II 2022), s. Kirol Regina (†23 II 2022), s. Dziedzic Krystyna (†8 III 2022), ks. Daniel Leszek (†20 III 2022), s. Jasiulewicz Alina (†2 IV 2022), ks. Tomasiński Tadeusz (†1 VI 2022), ks. Matuszewski Stanisław (†23 VI 2022), br. Mystkowski Mieczysław (†1 VII 2022), s. Wenta Teresa (†27 VII 2022), bp Freeman Séamus (†20 VIII 2022), s. Michalik Sylweria (†22 VIII 2022), br. Szporna Wojciech (†5 X 2022), ks. Stasiak Władysław (†29 X 2022).

Liber mortuorum w latach 2020-2024. Przeszłość i przyszłość

1. Krótka historia strony Liber mortuorum
a) Pierwsze biogramy zmarłych pallotynów ukazały się na stronie internetowej WSD Ołtarzew w styczniu 2007 r. Autorem ich był ks. Janusz Dyl SAC, który tworzył je pod niezrealizowaną przez niego „Księgę zmarłych pallotynów”. W maju 2009 r., wraz z przebudową strony internetowej, zostały one zastąpione życiorysami, które również pochodziły z książki ks. Dyla pt. Pallotyni w Polsce w latach 1907-1947, Lublin 2001, s. 397-475. Te krótkie biogramy zostały doprowadzone do lat 1998-99 (nie były też kompletne i nie uwzględniały członków Regii Miłosierdzia Bożego). Od tego czasu ks. Stanisław Tylus SAC sporządził Indeks zmarłych według daty śmierci i dołączył wszystkie brakujące życiorysy zarówno z obu polskich prowincji, jak i Regii Miłosierdzia Bożego. Na stronie Seminarium ołtarzewskiego biogramy te istniały do 2013 r.
b) Nowe, obecnie istniejące biogramy zmarłych pallotynów, zostały napisane przez ks. Stanisława Tylusa SAC. W 2011 r. zostały one umieszczone na stronie http://www.pallotyni.pl, pod nazwą LIBER MORTUORUM. Początkowo były to tylko biogramy polskich pallotynów i przełożonych generalnych Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego oraz życiorysy pallotynek. Poszerzona i poprawiona ich wersja (ale bez pallotynek i przełożonych generalnych pallotynów) została opublikowana drukiem (Tylus Stanisław, Leksykon polskich pallotynów 1915-2012, Ząbki 2013, ss. 694).
c) W latach 2013-15 strona Liber mortuorum (http://pallotyni.eu/Liber.mortuorum/zmarli_index.php) została poszerzona o życiorysy pallotynów i pallotynek pochodzenia polskiego oraz ekspallotynów, którzy zmarli jako księża diecezjalni lub w innym instytucie życia zakonnego. Od listopada 2014 r. dołączone zostały też biogramy pallotynek pracujących w Polsce lub pochodzących z terenów polskich, jak również ich przełożone generalne. W 2015 r. rozszerzono zakres przedmiotowy strony o nowe kategorie: Słudzy Boży spoza Polski i Niemieccy pallotyni działający przed 1945 r. na obecnych ziemiach polskich. Niezależnie od tego uaktualniane były kategorie Polskich pallotynów i Pallotynek, którzy odeszli do wieczności w okresie lat 2013-15. W celu szybszego znalezienia poszukiwanego biogramu przemodelowano Indeks zmarłych według daty śmierci oraz sporządzono nowy Alfabetyczny indeks zmarłych oraz Indeks zmarłych z podziałem na lata śmierci.
d) W listopadzie 2017 r. strona została umieszczona w domenie https://LiberMortuorum.pl/ skąd jej zawartość jest dostępna w serwisach takich jak: http://www.pallotyni.pl, http://sac.org.pl
e) W 2015 r. strona Liber mortuorum aktualizowana była kilkanaście razy. Pojawiło się na niej 88 nowych biogramów, głównie pallotynek (65). Tego roku, praktycznie w 50% istniejących biogramów, zostały wprowadzone liczne uzupełnienia i poszerzenia, a także poprawiono zauważone błędy. Zmiany w poszczególnych biogramach sygnalizowane są informacjami naniesionymi pod konkretnym biogramem. Pod określeniem Zmienione lub Uzupełnione biogramy autor ma na myśli nie tylko istotną lub większą partię zmian, ale i pewne drobne informacje, które pojawiały się niezależnie od ich zaznaczenia. W 2016 r. dodano 28 nowych biogramów, zaś w 2017 r. pojawiło się 14 biogramów.

2. Stan aktualny biogramów
a) W latach 2022-2023 strona Liber mortuorum poszerzyła się o łącznie o 24 biogramy, z których 23 to nowe biogramy polskich pallotynów: ks. Charchut Stanisław (†9 II 2022), ks. Daniel Leszek (†20 III 2022), ks. Tomasiński Tadeusz (†1 VI 2022), ks. Matuszewski Stanisław (†23 VI 2022), br. Mystkowski Mieczysław (†1 VII 2022), br. Szporna Wojciech (†5 X 2022), ks. Stasiak Władysław (†29 X 2022), ks. Bławat Anastazy (†1 I 2023), ks. Szczotka Marian (†28 I 2023), ks. Jurkowski Stanisław (†10 II 2023), ks. Czaja Piotr (†25 II 2023), ks. Szczepański Józef (†19 V 2023), ks. Bazan Tadeusz (†15 VI 2023), ks. Borowski Tomasz (†20 VI 2023), ks. Kantor Stanisław (†20 VI 2023), br. Kubiszewski Jan (†3 X 2023), ks. Wierzba Jacek (†21 XI 2023), ks. Kozłowski Józef (†26 XI 2023), ks. Rembisz Zbigniew (†7 XII 2023), ks. Bober Szczepan (†24 XII 2023). Ukazał się również jeden biogram przełożonych geberalnych i biskupów - bp Freeman Séamus (†20 VIII 2022).

Tabela. Stan aktualny biogramów na koniec grudnia 2014-2024 r.
Kategorie pallotyńskich biogramów

XII
2014

XII
2015

XII
2016

XII
2017

XII
2018

XII
2019

XII
2020

XII
2021
XII
2022
XII
2023
2024
Polscy pallotyni 368 377 387 395 401 404 419 431 442 455 +3
Pallotyni polskiego pochodzenia (*) 14 16 18 18 18 18 18 18 18 18  
Przełożeni generalni i biskupi 19 19 20 22 23 25 25 26 27 27  
Słudzy Boży spoza Polski -- 5 6 6 6 6 6 6 6 6  
Niemieccy pallotyni działający przed 1945 r. na obecnych ziemiach polskich (✺) -- 7 11 13 13 13 13 13 13 13  
Ekspallotyni (**) 23 23 25 25 25 25 25 25 25 25  
Pallotynki (przełożone generalne i siostry pracujące w Polsce lub pochodzące z terenów polskich zostały oznaczone znakiem ☼) 47 112 113 114 118 122 127 130 130 130  
Przyjaciele SAC i ci, co odeszli od Stowarzyszenia -- -- 7 8 8 8 9 9 9 9  
Razem 471 559 587 601 612 621 642 658 670 683 +3

b) W latach 2018-2021 strona Liber mortuorum poszerzyła się o 24 nowych biogramów. W grupie Polskich pallotynów i Pallotynek znalazły się następujące biogramy: s. Speransa Joniec (†11 II 2018), s. Teresa Matula (†1 VI 2018), ks. Jerzy Maj (†24 VI 2018), br. Jan Bandoszek (†28 VII 2018), ks. Tadeusz Płonka (†24 VIII 2018), ks. Bogdan Kusznir (†26 VIII 2018), s. Majola Rataj (†6 XI 2018) , s. Jadwiga Waszczeniuk (†17 XI 2018), ks. Józef Świerkosz (†20 XII 2018) , ks. Andrzej Biernacki (†23 XII 2018), s. Władysława Sitarz (†27 IV 2019) , s. Helena Szaniawska (†22 VII 2019), ks. Witalij Wezdeckij (†24 VIII 2019), s. Martyna Gumul (†9 IX 2019), s. Estera Stachnik (†20 IX 2019), ks. Kazimierz Czulak (†29 IX 2019), br. Tadeusz Wojciechowski (†12 XII 2019), ks. Stanisław Kobielus (†3 I 2020), br. Jan Cuper (†18 II 2020), ks. Józef Żemlok (†16 III 2020) i ks. Józef Liszewski (†18 III 2020). ks. Żemlok Józef (†16 III 2020)ks. Liszewski Józef (†18 III 2020), ks. Kantor Wiesław (†5 V 2020)ks. Latoń Jan (†7 V 2020)s. Wołosewicz Wirginitas (†17 V 2020), s. Hetnał Maria (†14 VI 2020), s. Otta Agnieszka (†15 VII 2020), ks. Korycki Jan (†31 VII 2020)ks. Szewczul Jerzy (†6 X 2020), s. Smentoch Kryspina (†14 X 2020), s. Suchecka Zofia (†19 X 2020)ks. Domagała Stefan (†24 X 2020)ks. Dragiel Mirosław (†30 X 2020)ks. Pytka Kazimierz (†5 XI 2020), ks. Domański Ryszard (†10 XI 2020), ks. Młodawski Grzegorz (†22 XI 2020), ks. Lisiak Józef (†27 XII 2020), s. Klekowska Mariola (†27 XII 2020), ks. Dzwonkowski Roman (†30 XI 2020), s. Wojtczak Urszula (†9 I 2021), ks. Błaszczak Jerzy (†15 I 2021), ks. Rykaczewski Tadeusz (†9 II 2021), ks. Czulak Antoni (†23 IV 2021), ks. Daniel Edward (†17 IV 2021), s. Gojtowska Agnieszka (†27 V 2021), ks. Nowak Kazimierz (†14 V 2021), s. Pruszyńska Zefiryna (†1 V 2021), ks. Zając Jan (†4 VII 2021), ks. Kot Jan (†8 VII 2021), ks. Mugobe Banuni Ignace (†26 VII 2021), ks. Kończak Jan (†11 VIII 2021), ks. Stachera Kazimierz (†24 VIII 2021), ks. Orlikowski Stanisław (†9 X 2021) i br. Dziczkiewicz Franciszek (†21 X 2021). Grupę Przełożonych Generalnych i pallotyńskich biskupów reprezentują: bp Konrad Walter (†20 IX 2018), bp Thomas Thennatt (†14 XII 2018), bp Alojzy Orszulik (†21 II 2019) i abp Hoser Henryk (†13 VIII 2021).

c) W latach 2018-19 autor strony przeprowadził kwerendę materiałów zawartych w archiwum domu pallotyńskiego w Gdańsku (dom przy ul. Elżbietańskiej). Niezależnie od tego, trwała kwerenda materiałów w Archiwum Prowincji Chrystusa Króla w Warszawie. Szerokiemu badaniu poddawane były materiały, które autor strony pozyskał wcześniej w Archiwum Generalnym Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego w Rzymie, w Archiwum Regii Miłosierdzia Bożego w Paryżu i w Archiwum Sekretariatu Prowincji Zwiastowania Pańskiego w Poznaniu. Wiele nowych informacji autor otrzymał od osób prywatnych i instytucji. Istniejące biogramy są systematycznie wzbogacane o fotografie, zarówno portretowe, jak i grupowe (sytuacyjne). Zdjęcia pochodzą głównie ze zbiorów Archiwum Prowincji Chrystusa Króla, ale i wielu osób prywatnych, którym pragnę jeszcze raz serdecznie podziękować

3. Zrealizowane plany z ubiegłych lat (zapowiadane i niezapowiadane)
a) Z dniem 12 stycznia 2015 r. zostały wymienione na stronie Liber mortuorum wszystkie dotychczasowe wersje życiorysów pallotynów polskich zmarłych do 2012 r. W ich miejsce wprowadzono biogramy zaczerpnięte z publikacji autora strony (Tylus Stanisław, Leksykon polskich pallotynów 1915-2012, Ząbki 2013). Inne kategorie pozostały bez zmian.
b) Zgodnie z zapowiedziami od sierpnia 2015 r. włączane są stopniowo do strony Liber mortuorum biogramy niemieckich pallotynów, działających przed 1945 r. na obecnych ziemiach polskich. Na chwilę obecną włączono biogramy 13 niemieckich pallotynów, umieszczając przy ich nazwisku symbol ✺.
c) Spośród nie sygnalizowanych wcześniej zmian na stronie Liber mortuorum pojawiła się od maja 2015 r. nowa grupa biogramów, to jest pallotyńskich sług Bożych spoza Polski. Obecnie w jej ramach można znaleźć 6 biogramów. Są to życiorysy: bł. Richarda Henkesa (†1945), bł. Elisabetty Sanny Porcu (†1857), Josefa Englinga (†1918), Josefa Kentenicha (†1968), Franza Reinischa (†1942) i bpa Heinricha Vietera (†1914).
d) Wśród nowych inicjatyw, nie sygnalizowanych wcześniej, należy wymienić dział Materiały źródłowe. Dział ma za zadanie poszerzać naszą wiedzę na temat życia i działalności zmarłego.
e) Dołączono również Miejsca spoczynku polskich pallotynów. Jest to alfabetyczny układ według miejsc pochówków, w których złożono zmarłych Współbraci. Obejmuje zarówno obszar Polski, jak i całego świata. Na końcu listy umieszczono też miejsca pochówków pallotynów z niemieckiej Prowincji Świętej Trójcy, spoczywających na ziemi polskiej, pallotynek i ekspallotynów. Pierwotna wersja została umieszczona 31 października 2015 r.
f) W styczniu 2016 r. umieszczono na stronie Liber mortuorum biogram ks. Antoniego Słomkowskiego †1982, kapłana archidiecezji gnieźnieńskiej, profesora i rektora KUL (i materiały źródłowe, którymi są jego wspomnienia na temat kontaktów z pallotynami), zapoczątkowując w ten sposób grupę przyjaciół SAC. Grupa aktualnie obejmuje 8 nazwisk i będzie ona stopniowo realizowana w najbliższych latach.
g) Uzupełniono i poszerzono biografie w kategorii Niemieccy pallotyni działający przed 1945 r. na obecnych ziemiach polskich i Pallotyńscy słudzy Boży spoza Polski. Kontynuowane będą dalsze prace nad uzupełnianiem i poszerzaniem dotychczasowych biogramów, bowiem kwerenda materiałów archiwalnych dostarcza wiele nowych i nieznanych do tej pory informacji.
h) Na początku 2016 r. dołączono do strony Liber mortuorum zestawienie chronologiczne, które zostało zatytułowane: Rocznice pallotyńskich wydarzeń przypadających w 2016 roku. Autor strony zestawił wydarzenia, jakie dokonały się w latach: 1916 (100 lat temu), 1941 (75 lat temu), 1966 (50 lat temu) i 1991 (25 lat temu). W 2020 r. w miejsce w.w. Rocznic pojawi się Kalendarium pallotyńskie, które autor systematycznie publikuje na swoim profilu FB - https://www.facebook.com/profile.php?id=100012227057005.
i) Spośród innych planów zrealizowanych planów było zakończenie Kalendarium dziejów Regii Miłosierdzia Bożego (1946-2019).

5. Uwagi i prośba o materiały
Wszystkich zainteresowanych biogramami zmarłych pallotynów lub pallotynek proszę o ewentualne spostrzeżenia i uwagi dotyczące treści biogramu lub innych kwestii. Ponadto zachęcam Wszystkich do przekazywania fotografii, informacji lub materiałów (jeśli trzeba, oczywiście do zwrotu) na adres e-mailowy: stansac@wp.pl lub listownie na adres: Pallotyński Instytut Historyczny, ul. Skaryszewska 12, 03-802 Warszawa.

Stroną techniczną Liber mortuorum już od 15 lat (od 2009 r.) zajmuje się Pan Donat Jaroszewski. Za lata współpracy, cierpliwość i wszelaką pomoc w tym zakresie jestem Mu bardzo wdzięczny.

Warszawa 28 I 2024
Stanisław Tylus SAC

Ksiądz dr Stanisław Tylus przy relikwiach św. Wincentego Pallottiego w kościele SS. Salvatore in Onda przy via dei Pettinari w Rzymie

Autor strony przy relikwiach św. Wincentego Pallottiego w kościele SS. Salvatore in Onda przy via dei Pettinari w Rzymie (8 XII 2014)





W Archiwum Regii Miłosierdzia Bożego w Paryżu (7 II 2015)
30. rocznica święceń kapłańskich. Ołtarzew 10 V 2016 Księdza Stanisława Tylusa

30. rocznica święceń kapłańskich. Ołtarzew 10 V 2016. Od lewej księża: Waldemar Seremak, Jerzy Suchecki, Marian Kowalczyk, Tadeusz Pawłowski, Zbigniew Rembisz, Józef Targosz, Andrzej Majchrzak, Stanisław Tylus, Krzysztof Wojda, Kazimierz Szczepanik, Józef Nowak, Edward Grudziński, Wojciech Pietrzak, Edward Szram i br. Franciszek Dziczkiewicz

TYLUS STANISŁAW, LEKSYKON POLSKICH PALLOTYNÓW (1915-2012), APOSTOLICUM Ząbki – PALLOTTINUM Poznań 2013, ss. 694Leksykon polskich pallotynów 1915-2012

Publikacja Leksykon polskich pallotynów zawiera 356 biogramów polskich pallotynów zmarłych w latach 1915-2012. W książce został zastosowany układ alfabetyczny. Do biogramów zostały dołączone fotografie portretowe. Pod każdym biogramem została zamieszczona literatura, zawierająca bibliografię przedmiotową. Publikację zamyka indeks osobowy.

Podstawę źródłową niniejszej pracy stanowią akta osobowe zgromadzone w: Archiwum Prowincji Chrystusa Króla w Warszawie, Archiwum Sekretariatu Prowincji Chrystusa Króla w Warszawie, Archiwum Regii Miłosierdzia Bożego w Paryżu, Archiwum Generalnym Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego w Rzymie i Archiwum Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W pracy zostały uwzględnione „Wiadomości Polskiej Prowincji SAK” (do 1993), „Wiadomości Prowincji Chrystusa Króla” (1993-2012), „Annuntianda. Biuletyn Prowincji Zwiastowania Pańskiego SAK” (1994-2012). Pomocne okazały się katalogi stowarzyszenia i prowincji polskich, czasopisma wydawane przez pallotynów i kroniki poszczególnych domów. Nie bez znaczenia były również relacje ustne żyjących członków stowarzyszenia i przedstawicieli rodzin zmarłych.

Zmarli współbracia tworzyli pallotyńską historię i byli nieomal wszechobecni w wielu dziedzinach polskiej kultury XX-XXI w., np. w nauce, literaturze i wszelkiego rodzaju piśmiennictwie oraz w działalności edukacyjnej, wychowawczej i wydawniczej, a także w pracach na rzecz emigracji, misji i apostolstwa świeckich. Pośród nich są postacie bardzo znane, które wywarły duży wpływ na dzieje Kościoła polskiego, m.in.: ks. Alojzy Majewski, ks. Wojciech Turowski czy Sł. B. ks. Stanisław Szulmiński, albo przeszły do historii Polski dzięki wielkiej miłości do Ojczyzny, jak Bł. ks. Józef Stanek czy ks. Franciszek Cegiełka i wielu innych.

Jednak w Leksykonie znajdują się nie tylko ci najwięksi, ale wszyscy, którzy żyli i działali w polskich strukturach stowarzyszenia w kraju i poza nim. O każdym z nich, nawet najskromniejszym bracie, kleryku czy nowicjuszu, możemy dowiedzieć się wszystkiego, co można było wydobyć ze źródeł i opracowań.

Książka jest już niedostępna w sprzedaży.