Liber mortuorum
Księga zmarłych polskich pallotynów i pallotynek
Dziś, to jest 25 kwietnia 2024, mija rocznica śmierci
:
ks. Kazimierz Buchwald (†1931)
Wczoraj, to jest 24.04.2024, miała miejsce rocznica śmierci:
ks. Leon Dąbski (†2011)
W dniu jutrzejszym, to jest 26.04.2024, przypada rocznica śmierci:
Brak wspomnienia zmarłych
KUREK Karol (1919 – 1949), ksiądzUrodził się 15 X 1919 w Zembrzycach k. Suchej Beskidzkiej, w diecezji krakowskiej, w rodzinie krawca Piotra i Karoliny z d. Danek. Po szkole powszechnej, do której uczęszczał w miejscu rodzinnym, uczył się w Gimnazjum im. Marcina Wadowity w Wadowicach. W 1938 uzyskał maturę (razem z Karolem Wojtyłą; z nim też ukończył w 1937 w Targanicy przysposobienie wojskowe). Studia filozoficzno-teologiczne odbył w Wyższym Seminarium Duchownym w Krakowie (1938-1944), gdzie otrzymał niższe święcenia. Podczas wojny przebywał w Zembrzycach. Na skutek przeziębienia zapadł na
cardiopathię, która stała się przeszkodą do przyjęcia święceń wyższych w seminarium krakowskim.
Po względnej poprawie zdrowia został przyjęty do stowarzyszenia (23 XI 1945). Sutannę przyjął 2 XII 1945 w Sucharach z rąk ks. Alojzego Żuchowskiego. Zwolniony z drugiego roku nowicjatu, złożył tam 8 XII 1946 pierwszą profesję na ręce ks. Józefa Wróbla. Za dyspensą Rady Generalnej od dwóch lat i 9 miesięcy profesji czasowej złożył w Sucharach wieczną profesję 8 III 1947 na ręce ks. rektora Edmunda Winklarza. Święcenia kapłańskie otrzymał 1 V 1947 w prywatnej kaplicy w Gnieźnie z rąk bpa Lucjana Bernackiego, sufragana gnieźnieńskiego.
Po uzyskaniu dyspensy od braku wieku kanonicznego (1 VIII 1947) pracował jako socjusz w nowicjacie kleryków. Zmarł 14 XI 1949 w Ząbkowicach Śląskich. Mimo różnorodnych cierpień, których doznawał, odznaczał się dziecięcym poddawaniem się woli Bożej. Z wielką sumiennością i radosnym usposobieniem wykonywał powierzone mu obowiązki. Na życzenie jego rodziców został pochowany 18 XI w rodzinnych Zembrzycach. Mszę św. pogrzebową odprawił ks. Józef Motyka (†1968), dziekan dekanatu suskiego i proboszcz z Mucharza, kazanie wygłosił ks. kanonik Stanisław Wilk (†1966) z Zembrzyc, a ks. Józef Ramusiewicz SAC odprawił egzekwie i poprowadził kondukt na cmentarz parafialny, gdzie miał jeszcze mowę. W pogrzebie uczestniczyło również kilku księży z okolicznych parafii, a z pallotynów ks. Tadeusz Michałek, ks. Kazimierz Skrzypczak, 16 kleryków i delegacja 3 chłopców z wieńcem, z Collegium Marianum.
Fotografia 1: Z kolegami w WSD w Krakowie
Fotografia 2-5: Prymicje w Zembrzycach 1947
Fotografia 6: Pogrzeb w Zembrzycach 1949. Wszystkie fotografie z zbiorów rodzinnych Zbigniewa Proroka
Ostatnio zmodyfikowano: 12 stycznia 2015 (uzupełniono 6 listopada 2019)
Tekst biogramu: Tylus Stanisław,
Leksykon polskich pallotynów (1915-2012), Ząbki 2013, 314
Materiały źródłowe„Człowiek, który żył w cieniu Krzyża”. Ks. Karol Kurek SAC 1919-1949
(InfoSAC nr 18 z 31 V 2016)
Tak określił ks. Kurka jego mistrz nowicjacki ks. Alojzy Żuchowski, bowiem nie brakowało mu przeszkód i cierpienia na drodze do kapłaństwa. Był tego świadomy, że jego droga ku kapłaństwu prowadzi przez krzyż, że do przyjaźni z Jezusem nie ma drogi na skróty, że przyjaźń powstaje wtedy, gdy się za nią płaci. Mimo różnorodnych cierpień, których doznawał, odznaczał się dziecięcym poddawaniem się woli Bożej. Z wielką sumiennością i radosnym usposobieniem wykonywał powierzone mu obowiązki.
W naszym Archiwum Prowincji Chrystusa Króla w Warszawie nie znajdziemy szerszych informacji o jego życiu i działalności, poza bardzo skąpymi informacjami biograficznymi. Dlatego niezmiernie ucieszyłem się, kiedy we wspomnieniach ks. Witolda Zdaniewicza odnalazłem tekst o tym kapłanie. Za wiedzą samego autora publikuję go poniżej. Świadectwo to jest cenne, ponieważ ks. Witold wspólnie z ks. Karolem Kurkiem przeżywali tą samą formację nowicjacką.
Ks. Witold Zdaniewicz SAC, Zagubione dni (Z kroniki kursowej), Ołtarzew 1952, s. 36-38, mps w Archiwum Prowincji Chrystusa Króla w Warszawie.
Trzy miesiące w ciszy, równym rytmem płynie nasze życie nowicjackie. Lecz oto w listopadzie wydarzenie niezwykłe; ma dołączyć do naszego kursu były kleryk seminarium krakowskiego, którego na razie nie znamy. Ukończył on już nauki teologiczne, otrzymał niższe święcenia, a tylko choroba przecięła mu drogę ku kapłaństwu. Tyle o nim tymczasem wiemy, gdyż rekolekcje rozpoczął wieczorem, zaraz po przyjeździe. To też każdy z nas chętnie chce mu usłużyć, zanosząc posiłki. Cieszymy się tym bardziej, że miłe robi na nas wrażenie, Ks. Kurek, bo nim był właśnie ów kleryk, niskiego był raczej wzrostu, drobnej budowy ciała, o twarzy ascetycznej, oczach głęboko myślących, głowie lekko pochylonej. Cała postać mówiła, że musiał wiele przecierpieć fizycznie i duchowo, a cierpienie odmalowało na jego twarzy i w ułożeniu ciała spokój i dobroć, a oczom nadało wyraz głębokiego zrozumienia i wyczuwania.
Nadszedł radosny dzień obłóczyn ks. Karola, 2 grudnia 1945 roku. Radością jego można było się budować. Przebijała ona z jego słów i rozmowy, a z drugiej strony niczym nie zdradzała zachwiania pokoju i skupienia wewnętrznego, jakim ks. Karol zawsze się odznaczał.
Był to również czas naszego ofiarowania się Niepokalanemu Sercu Maryi Panny. Poprosiliśmy ks. Karola, aby przyłączył się do nas. Ks. Karol przyłączył się chętnie, lecz z jego rozmowy można było wnioskować, że taki akt dawno już uczynił, choć tego wyraźnie nie powiedział, a życia kapłańskiego inaczej nie pojmował, jak tylko w heroicznym oddaniu Jezusowi i Maryi. To też ujął nasze serca, mimo znacznej różnicy w postępie na drodze życia duchowego.
Ksiądz Kurek w życiu swoim był bardzo oryginalny. Miał swój [s. 37] światopogląd i nastawienie do życia. Wiadomości teologiczne nie stanowiły u niego jakiejś spiżarni wiedzy, ale przeżywał je głęboko, wiązał z życiem codziennym, ascetycznym; to też każdą kwestię potrafił naświetlić z różnych stron. To przeżywanie prawd, zdaje się było przyczyną jego wewnętrznych trudności. Często bowiem zwracał się do nas o rozstrzygnięcie różnych kwestii, do których nawet nie byliśmy przygotowani.
Wolą Bożą widocznie było, by jak najszybciej stanął u Jego ołtarzy. Z drugiego roku nowicjatu został przez ks. generała zwolniony. To też po upływie dwu lat w 1947 roku otrzymał święcenia kapłańskie w Gnieźnie. Dogłębnie przeżywał rekolekcje przed święceniami. Prymicje odprawił w rodzinnym miasteczku, w Zembrzycach. Po miesiącu mieliśmy znowu okazję powitać go w Sucharach, podniesionego na duchu i wzmocnionego fizycznie.
Ksiądz Kurek potrafił również być wesoły. Do dziś mamy żywo w pamięci jego opowiadania pełne humoru z czasu ucieczki 1939 roku, kiedy to we trzech (prócz ks. Karola był jakiś sędzia i adwokat), chwycili się z nudów do młocki u pewnego gospodarza. Nie mniej pełne zdrowego humoru były jego opowiadania z życia seminaryjnego z Krakowa, z rodzinnych Zembrzyc, deklamacja naśladująca po mistrzowsku pijaka: „organizm trza oliwić, organizmu szkoda”.
Ksiądz Kurek mimo swego słabego zdrowia był człowiekiem pracy. Dziwiło nas niekiedy, że wszystkim zajęciom podołał; był bowiem socjuszem ks. magistra, na filozofii wykładał historię Kościoła, pomagał nowicjuszom w uzupełnianiu braków łaciny, zawsze był do dyspozycji innych.
Choroba jednak czyniła postępy. Lekarze nie mogli bliżej jej określić, prócz ogólnych diagnoz: wyczerpanie organizmu, przemęczenie nerwowe itp. Ks. Karol nie wiele przejmował się swoim stanem zdrowia. Sprawę tę, zdaje się wcześniej omówił z Bogiem. Życie lub śmierć były dla niego jedną wolą Bożą. Po rocznym pobycie w Ołtarzewie stan zdrowia ks. Karola znacznie się pogorszył. Na przyszły rok szkolny miał już wyznaczoną pracę, jako socjusz magistra nowicjuszy w Ząbkowicach Śląskich. Cieszył się tą nową placówką. Tymczasem wyjechał na rekolekcje do górzystych Wadowic i Zembrzyc. Po rekolekcjach towarzyszył mu, w przejeździe z Wadowic do Zembrzyc, jeden z naszych kleryków. Ks. Karol był już tak wyczerpany, że na przebycie jednego kilometra drogi, z przystanku do domu, potrzebował kilku odpoczynków. Lecz i wtedy ani [s. 38] jedno słowo narzekania nie wyszło z jego ust. Po drodze radośnie witali ks. Karola Zembrzycanie; widocznie go lubili.
Nadszedł wreszcie listopad 1949 roku. Miał on przekreślić jedno życie ludzkie, niedługie wprawdzie, ale dojrzałe do żniwa. Ks. Karol w poniedziałek 14., po przyjęciu Komunii świętej zasnął. Zasnął, mówię dosłownie, bo nawet czuwający kleryk nie zauważył jego śmierci. Tak to Pan Bóg wynagrodził mu długi okres ciężkich przeżyć wewnętrznych i fizycznych, pokojem ostatnich dni.
To kilka luźnych rysów, jakie pozostawił po sobie u nas ks. Karol. Nie jest to bynajmniej wszystko, lecz wszystkiego nie można opisać. Te myśli wystarczą nam, którzy znaliśmy ks. Karola, aby resztę sobie dopowiedzieć. Tym, którzy ks. Karola nie znali, może rzucą światło na jego duchową sylwetkę słowa ks. magistra Alojzego Żuchowskiego: „Zdaje mi się, że można by powiedzieć, iż był to człowiek, który żył w cieniu Krzyża. Krzyż mu towarzyszył zawsze. Nie tylko ten krzyż zewnętrzny w postaci choroby, ale i krzyż wewnętrzny, o wiele cięższy, który spędzał mu sen z powiek w ciągu niejednej nocy. Często był niezrozumiany, a ponieważ miał duszę wrażliwą, wiele stąd cierpiał, choć zwyczajnie o tym nie mówił. – Cierpienie jednych uszlachetnia, innych uczy egoizmu. Sami wiecie, jak mało myślał o swojej chorobie, jak stale był do dyspozycji innych. Mimo złego samopoczucia i wewnętrznej udręki, umiał zachować zawsze swój uśmiech. Siłę do tego czerpał z nadprzyrodzonego podejścia do wszelkich trudności; często mawiał: „Jeśli taka wola Boża, to znaczy, że tak jest najlepiej”. W ostatnich jeszcze dniach mówił: „Nie mogę odprawiać Mszy świętej, nie martwię się tym, widocznie Bóg chce, bym nie odprawiał, inaczej dałby mi przecież siły”. W ostatniej chorobie Bóg jakby wynagrodził mu to wieczne zmaganie się z sobą – był dziwnie spokojny wewnętrznie”.
Ksiądz Karol spoczywa na cmentarzu parafialnym w Zembrzycach. Koledzy i wychowankowie przy każdej okazji odwiedzają jego grób. Tu spoczywa bowiem ciało, w którym dojrzał wielki duch. Requiescat in pace!
Tekst przygotował do druku i oprac. ks. Stanisław Tylus SAC
Indeks zmarłych według daty śmierci
Alfabetyczny indeks zmarłych
Indeks zmarłych z podziałem na lata śmierci
Miejsca spoczynku polskich pallotynów wraz ze zdjęciami
Ci, co odeszli ze Stowarzyszenia
Więzi Kardynała Franciszka Macharskiego z pallotynami
Rocznice pallotyńskich wydarzeń
Ks. Stanisław Jurkowski SAC, duszpasterz polonijny we Francji
Bereza Kartuska
Suchary
Indeksy i biogramy sporządził ks. Stanisław Tylus SAC
Kontakt: stansac@wp.pl
Stan z 11 marca 2024
Wszelkie prawa zastrzeżone! Kopiowanie, powielanie i wykorzystywanie tekstów i fotografii bez zgody autora strony jest zabronione.
Liber mortuorum w latach 2020-2024. Przeszłość i przyszłość
1. Krótka historia strony Liber mortuorum
a) Pierwsze biogramy zmarłych pallotynów ukazały się na stronie internetowej WSD Ołtarzew w styczniu 2007 r. Autorem ich był ks. Janusz Dyl SAC, który tworzył je pod niezrealizowaną przez niego „Księgę zmarłych pallotynów”. W maju 2009 r., wraz z przebudową strony internetowej, zostały one zastąpione życiorysami, które również pochodziły z książki ks. Dyla pt. Pallotyni w Polsce w latach 1907-1947, Lublin 2001, s. 397-475. Te krótkie biogramy zostały doprowadzone do lat 1998-99 (nie były też kompletne i nie uwzględniały członków Regii Miłosierdzia Bożego). Od tego czasu ks. Stanisław Tylus SAC sporządził Indeks zmarłych według daty śmierci i dołączył wszystkie brakujące życiorysy zarówno z obu polskich prowincji, jak i Regii Miłosierdzia Bożego. Na stronie Seminarium ołtarzewskiego biogramy te istniały do 2013 r.
b) Nowe, obecnie istniejące biogramy zmarłych pallotynów, zostały napisane przez ks. Stanisława Tylusa SAC. W 2011 r. zostały one umieszczone na stronie http://www.pallotyni.pl, pod nazwą LIBER MORTUORUM. Początkowo były to tylko biogramy polskich pallotynów i przełożonych generalnych Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego oraz życiorysy pallotynek. Poszerzona i poprawiona ich wersja (ale bez pallotynek i przełożonych generalnych pallotynów) została opublikowana drukiem (Tylus Stanisław, Leksykon polskich pallotynów 1915-2012, Ząbki 2013, ss. 694).
c) W latach 2013-15 strona Liber mortuorum (http://pallotyni.eu/Liber.mortuorum/zmarli_index.php) została poszerzona o życiorysy pallotynów i pallotynek pochodzenia polskiego oraz ekspallotynów, którzy zmarli jako księża diecezjalni lub w innym instytucie życia zakonnego. Od listopada 2014 r. dołączone zostały też biogramy pallotynek pracujących w Polsce lub pochodzących z terenów polskich, jak również ich przełożone generalne. W 2015 r. rozszerzono zakres przedmiotowy strony o nowe kategorie: Słudzy Boży spoza Polski i Niemieccy pallotyni działający przed 1945 r. na obecnych ziemiach polskich. Niezależnie od tego uaktualniane były kategorie Polskich pallotynów i Pallotynek, którzy odeszli do wieczności w okresie lat 2013-15. W celu szybszego znalezienia poszukiwanego biogramu przemodelowano Indeks zmarłych według daty śmierci oraz sporządzono nowy Alfabetyczny indeks zmarłych oraz Indeks zmarłych z podziałem na lata śmierci.
d) W listopadzie 2017 r. strona została umieszczona w domenie https://LiberMortuorum.pl/
skąd jej zawartość jest dostępna w serwisach takich jak: http://www.pallotyni.pl, http://sac.org.pl
e) W 2015 r. strona Liber mortuorum aktualizowana była kilkanaście razy. Pojawiło się na niej 88 nowych biogramów, głównie pallotynek (65). Tego roku, praktycznie w 50% istniejących biogramów, zostały wprowadzone liczne uzupełnienia i poszerzenia, a także poprawiono zauważone błędy. Zmiany w poszczególnych biogramach sygnalizowane są informacjami naniesionymi pod konkretnym biogramem. Pod określeniem Zmienione lub Uzupełnione biogramy autor ma na myśli nie tylko istotną lub większą partię zmian, ale i pewne drobne informacje, które pojawiały się niezależnie od ich zaznaczenia. W 2016 r. dodano 28 nowych biogramów, zaś w 2017 r. pojawiło się 14 biogramów.
2. Stan aktualny biogramów
a) W latach 2022-2023 strona Liber mortuorum poszerzyła się o łącznie o 24 biogramy, z których 23 to nowe biogramy polskich pallotynów: ks. Charchut Stanisław (†9 II 2022), ks. Daniel Leszek (†20 III 2022), ks. Tomasiński Tadeusz (†1 VI 2022), ks. Matuszewski Stanisław (†23 VI 2022), br. Mystkowski Mieczysław (†1 VII 2022), br. Szporna Wojciech (†5 X 2022), ks. Stasiak Władysław (†29 X 2022), ks. Bławat Anastazy (†1 I 2023), ks. Szczotka Marian (†28 I 2023), ks. Jurkowski Stanisław (†10 II 2023), ks. Czaja Piotr (†25 II 2023), ks. Szczepański Józef (†19 V 2023), ks. Bazan Tadeusz (†15 VI 2023), ks. Borowski Tomasz (†20 VI 2023), ks. Kantor Stanisław (†20 VI 2023), br. Kubiszewski Jan (†3 X 2023), ks. Wierzba Jacek (†21 XI 2023), ks. Kozłowski Józef (†26 XI 2023), ks. Rembisz Zbigniew (†7 XII 2023), ks. Bober Szczepan (†24 XII 2023). Ukazał się również jeden biogram przełożonych geberalnych i biskupów - bp Freeman Séamus (†20 VIII 2022).
Tabela. Stan aktualny biogramów na koniec grudnia 2014-2024 r.
| Kategorie pallotyńskich biogramów | XII
2014 | XII
2015 | XII
2016 | XII
2017 |
XII
2018 |
XII
2019 |
XII
2020 |
XII
2021 |
XII
2022 |
XII
2023 |
2024 |
| Polscy pallotyni | 368 | 377 | 387 | 395 |
401 |
404 |
419 |
431 |
442 |
455 |
+3 |
| Pallotyni polskiego pochodzenia (*) | 14 | 16 | 18 | 18 |
18 |
18 |
18 |
18 |
18 |
18 |
|
| Przełożeni generalni i biskupi | 19 | 19 | 20 | 22 |
23 |
25 |
25 |
26 |
27 |
27 |
|
| Słudzy Boży spoza Polski | -- | 5 | 6 | 6 |
6 |
6 |
6 |
6 |
6 |
6 |
|
| Niemieccy pallotyni działający przed 1945 r. na obecnych ziemiach polskich (✺) | -- | 7 | 11 | 13 |
13 |
13 |
13 |
13 |
13 |
13 |
|
| Ekspallotyni (**) | 23 | 23 | 25 | 25 |
25 |
25 |
25 |
25 |
25 |
25 |
|
| Pallotynki (przełożone generalne i siostry pracujące w Polsce lub pochodzące z terenów polskich zostały oznaczone znakiem ☼) | 47 | 112 | 113 | 114 |
118 |
122 |
127 |
130 |
130 |
130 |
|
| Przyjaciele SAC i ci, co odeszli od Stowarzyszenia | -- | -- | 7 | 8 |
8 |
8 |
9 |
9 |
9 |
9 |
|
| Razem | 471 | 559 | 587 | 601 |
612 |
621 |
642 |
658 |
670 |
683 |
+3 |
b) W latach 2018-2021 strona Liber mortuorum poszerzyła się o 24 nowych biogramów. W grupie Polskich pallotynów i Pallotynek znalazły się następujące biogramy: s. Speransa Joniec (†11 II 2018), s. Teresa Matula (†1 VI 2018), ks. Jerzy Maj (†24 VI 2018), br. Jan Bandoszek (†28 VII 2018), ks. Tadeusz Płonka (†24 VIII 2018), ks. Bogdan Kusznir (†26 VIII 2018), s. Majola Rataj (†6 XI 2018) , s. Jadwiga Waszczeniuk (†17 XI 2018), ks. Józef Świerkosz (†20 XII 2018) , ks. Andrzej Biernacki (†23 XII 2018), s. Władysława Sitarz (†27 IV 2019) , s. Helena Szaniawska (†22 VII 2019), ks. Witalij Wezdeckij (†24 VIII 2019), s. Martyna Gumul (†9 IX 2019), s. Estera Stachnik (†20 IX 2019), ks. Kazimierz Czulak (†29 IX 2019), br. Tadeusz Wojciechowski (†12 XII 2019), ks. Stanisław Kobielus (†3 I 2020), br. Jan Cuper (†18 II 2020), ks. Józef Żemlok (†16 III 2020) i ks. Józef Liszewski (†18 III 2020). ks. Żemlok Józef (†16 III 2020), ks. Liszewski Józef (†18 III 2020), ks. Kantor Wiesław (†5 V 2020), ks. Latoń Jan (†7 V 2020), s. Wołosewicz Wirginitas (†17 V 2020), s. Hetnał Maria (†14 VI 2020), s. Otta Agnieszka (†15 VII 2020), ks. Korycki Jan (†31 VII 2020), ks. Szewczul Jerzy (†6 X 2020), s. Smentoch Kryspina (†14 X 2020), s. Suchecka Zofia (†19 X 2020), ks. Domagała Stefan (†24 X 2020), ks. Dragiel Mirosław (†30 X 2020), ks. Pytka Kazimierz (†5 XI 2020), ks. Domański Ryszard (†10 XI 2020), ks. Młodawski Grzegorz (†22 XI 2020), ks. Lisiak Józef (†27 XII 2020), s. Klekowska Mariola (†27 XII 2020), ks. Dzwonkowski Roman (†30 XI 2020), s. Wojtczak Urszula (†9 I 2021), ks. Błaszczak Jerzy (†15 I 2021), ks. Rykaczewski Tadeusz (†9 II 2021), ks. Czulak Antoni (†23 IV 2021), ks. Daniel Edward (†17 IV 2021), s. Gojtowska Agnieszka (†27 V 2021), ks. Nowak Kazimierz (†14 V 2021), s. Pruszyńska Zefiryna (†1 V 2021), ks. Zając Jan (†4 VII 2021), ks. Kot Jan (†8 VII 2021), ks. Mugobe Banuni Ignace (†26 VII 2021), ks. Kończak Jan (†11 VIII 2021), ks. Stachera Kazimierz (†24 VIII 2021), ks. Orlikowski Stanisław (†9 X 2021) i br. Dziczkiewicz Franciszek (†21 X 2021). Grupę Przełożonych Generalnych i pallotyńskich biskupów reprezentują: bp Konrad Walter (†20 IX 2018), bp Thomas Thennatt (†14 XII 2018), bp Alojzy Orszulik (†21 II 2019) i abp Hoser Henryk (†13 VIII 2021).
c) W latach 2018-19 autor strony przeprowadził kwerendę materiałów zawartych w archiwum domu pallotyńskiego w Gdańsku (dom przy ul. Elżbietańskiej). Niezależnie od tego, trwała kwerenda materiałów w Archiwum Prowincji Chrystusa Króla w Warszawie. Szerokiemu badaniu poddawane były materiały, które autor strony pozyskał wcześniej w Archiwum Generalnym Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego w Rzymie, w Archiwum Regii Miłosierdzia Bożego w Paryżu i w Archiwum Sekretariatu Prowincji Zwiastowania Pańskiego w Poznaniu. Wiele nowych informacji autor otrzymał od osób prywatnych i instytucji. Istniejące biogramy są systematycznie wzbogacane o fotografie, zarówno portretowe, jak i grupowe (sytuacyjne). Zdjęcia pochodzą głównie ze zbiorów Archiwum Prowincji Chrystusa Króla, ale i wielu osób prywatnych, którym pragnę jeszcze raz serdecznie podziękować
3. Zrealizowane plany z ubiegłych lat (zapowiadane i niezapowiadane)
a) Z dniem 12 stycznia 2015 r. zostały wymienione na stronie Liber mortuorum wszystkie dotychczasowe wersje życiorysów pallotynów polskich zmarłych do 2012 r. W ich miejsce wprowadzono biogramy zaczerpnięte z publikacji autora strony (Tylus Stanisław, Leksykon polskich pallotynów 1915-2012, Ząbki 2013). Inne kategorie pozostały bez zmian.
b) Zgodnie z zapowiedziami od sierpnia 2015 r. włączane są stopniowo do strony Liber mortuorum biogramy niemieckich pallotynów, działających przed 1945 r. na obecnych ziemiach polskich. Na chwilę obecną włączono biogramy 13 niemieckich pallotynów, umieszczając przy ich nazwisku symbol ✺.
c) Spośród nie sygnalizowanych wcześniej zmian na stronie Liber mortuorum pojawiła się od maja 2015 r. nowa grupa biogramów, to jest pallotyńskich sług Bożych spoza Polski. Obecnie w jej ramach można znaleźć 6 biogramów. Są to życiorysy: bł. Richarda Henkesa (†1945), bł. Elisabetty Sanny Porcu (†1857), Josefa Englinga (†1918), Josefa Kentenicha (†1968), Franza Reinischa (†1942) i bpa Heinricha Vietera (†1914).
d) Wśród nowych inicjatyw, nie sygnalizowanych wcześniej, należy wymienić dział Materiały źródłowe. Dział ma za zadanie poszerzać naszą wiedzę na temat życia i działalności zmarłego.
e) Dołączono również Miejsca spoczynku polskich pallotynów. Jest to alfabetyczny układ według miejsc pochówków, w których złożono zmarłych Współbraci. Obejmuje zarówno obszar Polski, jak i całego świata. Na końcu listy umieszczono też miejsca pochówków pallotynów z niemieckiej Prowincji Świętej Trójcy, spoczywających na ziemi polskiej, pallotynek i ekspallotynów. Pierwotna wersja została umieszczona 31 października 2015 r.
f) W styczniu 2016 r. umieszczono na stronie Liber mortuorum biogram ks. Antoniego Słomkowskiego †1982, kapłana archidiecezji gnieźnieńskiej, profesora i rektora KUL (i materiały źródłowe, którymi są jego wspomnienia na temat kontaktów z pallotynami), zapoczątkowując w ten sposób grupę przyjaciół SAC. Grupa aktualnie obejmuje 8 nazwisk i będzie ona stopniowo realizowana w najbliższych latach.
g) Uzupełniono i poszerzono biografie w kategorii Niemieccy pallotyni działający przed 1945 r. na obecnych ziemiach polskich i Pallotyńscy słudzy Boży spoza Polski. Kontynuowane będą dalsze prace nad uzupełnianiem i poszerzaniem dotychczasowych biogramów, bowiem kwerenda materiałów archiwalnych dostarcza wiele nowych i nieznanych do tej pory informacji.
h) Na początku 2016 r. dołączono do strony Liber mortuorum zestawienie chronologiczne, które zostało zatytułowane: Rocznice pallotyńskich wydarzeń przypadających w 2016 roku. Autor strony zestawił wydarzenia, jakie dokonały się w latach: 1916 (100 lat temu), 1941 (75 lat temu), 1966 (50 lat temu) i 1991 (25 lat temu). W 2020 r. w miejsce w.w. Rocznic pojawi się Kalendarium pallotyńskie, które autor systematycznie publikuje na swoim profilu FB - https://www.facebook.com/profile.php?id=100012227057005.
i) Spośród innych planów zrealizowanych planów było zakończenie Kalendarium dziejów Regii Miłosierdzia Bożego (1946-2019).
5. Uwagi i prośba o materiały
Wszystkich zainteresowanych biogramami zmarłych pallotynów lub pallotynek proszę o ewentualne spostrzeżenia i uwagi dotyczące treści biogramu lub innych kwestii. Ponadto zachęcam Wszystkich do przekazywania fotografii, informacji lub materiałów (jeśli trzeba, oczywiście do zwrotu) na adres e-mailowy: stansac@wp.pl lub listownie na adres: Pallotyński Instytut Historyczny, ul. Skaryszewska 12, 03-802 Warszawa.
Stroną techniczną Liber mortuorum już od 15 lat (od 2009 r.) zajmuje się Pan Donat Jaroszewski. Za lata współpracy, cierpliwość i wszelaką pomoc w tym zakresie jestem Mu bardzo wdzięczny.
Warszawa 28 I 2024
Stanisław Tylus SAC
Autor strony przy relikwiach św. Wincentego Pallottiego w kościele SS. Salvatore in Onda przy via dei Pettinari w Rzymie (8 XII 2014)
W Archiwum Regii Miłosierdzia Bożego w Paryżu (7 II 2015)
30. rocznica święceń kapłańskich. Ołtarzew 10 V 2016. Od lewej księża: Waldemar Seremak, Jerzy Suchecki, Marian Kowalczyk, Tadeusz Pawłowski, Zbigniew Rembisz, Józef Targosz, Andrzej Majchrzak, Stanisław Tylus, Krzysztof Wojda, Kazimierz Szczepanik, Józef Nowak, Edward Grudziński, Wojciech Pietrzak, Edward Szram i br. Franciszek Dziczkiewicz
TYLUS STANISŁAW, LEKSYKON POLSKICH PALLOTYNÓW (1915-2012), APOSTOLICUM Ząbki – PALLOTTINUM Poznań 2013, ss. 694
Publikacja Leksykon polskich pallotynów zawiera 356 biogramów polskich pallotynów zmarłych w latach 1915-2012. W książce został zastosowany układ alfabetyczny. Do biogramów zostały dołączone fotografie portretowe. Pod każdym biogramem została zamieszczona literatura, zawierająca bibliografię przedmiotową. Publikację zamyka indeks osobowy.
Podstawę źródłową niniejszej pracy stanowią akta osobowe zgromadzone w: Archiwum Prowincji Chrystusa Króla w Warszawie, Archiwum Sekretariatu Prowincji Chrystusa Króla w Warszawie, Archiwum Regii Miłosierdzia Bożego w Paryżu, Archiwum Generalnym Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego w Rzymie i Archiwum Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W pracy zostały uwzględnione „Wiadomości Polskiej Prowincji SAK” (do 1993), „Wiadomości Prowincji Chrystusa Króla” (1993-2012), „Annuntianda. Biuletyn Prowincji Zwiastowania Pańskiego SAK” (1994-2012). Pomocne okazały się katalogi stowarzyszenia i prowincji polskich, czasopisma wydawane przez pallotynów i kroniki poszczególnych domów. Nie bez znaczenia były również relacje ustne żyjących członków stowarzyszenia i przedstawicieli rodzin zmarłych.
Zmarli współbracia tworzyli pallotyńską historię i byli nieomal wszechobecni w wielu dziedzinach polskiej kultury XX-XXI w., np. w nauce, literaturze i wszelkiego rodzaju piśmiennictwie oraz w działalności edukacyjnej, wychowawczej i wydawniczej, a także w pracach na rzecz emigracji, misji i apostolstwa świeckich. Pośród nich są postacie bardzo znane, które wywarły duży wpływ na dzieje Kościoła polskiego, m.in.: ks. Alojzy Majewski, ks. Wojciech Turowski czy Sł. B. ks. Stanisław Szulmiński, albo przeszły do historii Polski dzięki wielkiej miłości do Ojczyzny, jak Bł. ks. Józef Stanek czy ks. Franciszek Cegiełka i wielu innych.
Jednak w Leksykonie znajdują się nie tylko ci najwięksi, ale wszyscy, którzy żyli i działali w polskich strukturach stowarzyszenia w kraju i poza nim. O każdym z nich, nawet najskromniejszym bracie, kleryku czy nowicjuszu, możemy dowiedzieć się wszystkiego, co można było wydobyć ze źródeł i opracowań.
Książka jest już niedostępna w sprzedaży.