Dziś, to jest 20 kwietnia 2024, mija rocznica śmierci:
ks. Ludwik Krawczyk (†1986)

Wczoraj, to jest 19.04.2024, miała miejsce rocznica śmierci:
s. Józefa Glamowska (†1993)

W dniu jutrzejszym, to jest 21.04.2024, przypada rocznica śmierci:
ks. Józef Klaper (†2002)
ks. Henryk Herkt (†2005)
ks. Włodzimierz Mozolewski (†2016)

PROWINCJA CHRYSTUSA KRÓLA

KURACIŃSKI Stanisław (1936 – 2006), ksiądz, rekolekcjonista, profesor dogmatyki w Ołtarzewie, sekretarz prowincjalny ds. misji i organizator misji pallotyńskich, radca prowincjalny, współorganizator drukarni i dyrektor wydawnictwa Pallottinum II

Urodził się 5 V 1936 w Rakowie k. Staszowa, w diecezji sandomierskiej, w rodzinie Stanisława i Marianny z d. Kutrowska. 1 IX 1949 rozpoczął naukę w NSD w Wadowicach. Po jego rozwiązaniu przez władze państwowe zdecydował się wstąpić do nowicjatu pallotyńskiego w Otwocku. Tutaj 12 IX 1952 otrzymał sutannę z rąk ks. Stanisława Czapli. Mistrzem jego nowicjatu był ks. Leon Cieślak (zginął tragicznie 15 VIII 1953), który zaszczepił u ks. Stanisława szacunek dla Ruchu Szensztackiego i pobożność maryjną, wielbiącą Maryję pod wezwaniem MB Trzykroć Przedziwnej i czczoną w obrazie znajdującym się w kapliczce w Szensztat. Pierwszą profesję złożył 1 VII 1953 w Otwocku na ręce ks. Józefa Wróbla, a wieczną 1 VII 1957 w Rucianem-Nidzie na ręce ks. Franciszka Bogdana. Po odbyciu studiów filozoficznych w Otwocku (1953-55) przeniósł się do Ołtarzewa, by kontynuować studia teologiczne (1955-59). Udzielał się wówczas w chórze i teatrze seminaryjnym. Pracę seminaryjną napisał pt. Znaczenie środowiska rodzinnego w wychowaniu religijnym dziecka, fazy wczesnego dzieciństwa (1958). Święcenia kapłańskie przyjął 11 VI 1959 w Ołtarzewie z rąk bpa Zygmunta Choromańskiego.

Po święceniach został skierowany do Gdańska na studium pastoralne, a w 1960 do pracy duszpasterskiej w Kościelisku. Pracował w zespole misjonarzy prowadzących pod kierunkiem ks. Stanisława Czapli rekolekcje w całej Polsce, szerząc ideę różańca rodzinnego i głosząc orędzie fatimskie. Były to 3-dniowe rekolekcje, połączone z nawiedzeniem figury MB Fatimskiej i całonocnym czuwaniem dla dzieci, młodzieży i dorosłych. Całość kończyła się uroczystym aktem zawierzenia parafii Niepokalanemu Sercu Maryi. Rekolekcje miały prowadzić wiernych do świadomego podjęcia decyzji odmawiania w rodzinach różańca za Kościół i Ojczyznę. Od prymasa Stefana Wyszyńskiego otrzymał ks. Stanisław w X 1961 figurę MB Fatimskiej, którą ten z kolei dostał od biskupa z Leirii, diecezji, na której terenie leży Fatima. Figura ta wyruszała na rekolekcyjne szlaki pallotynów, a obecnie czczona jest w sanktuarium na Krzeptówkach. Ks. Kuraciński w tym okresie często nawiedzał Jasną Górę. W 1966 wrócił do Ołtarzewa, aby podjąć studia teologii dogmatycznej w ATK w Warszawie, a w 1969 przeniósł się do Otwocka, gdzie mieszkał już do końca studiów. Pracę magisterską napisał pod kierunkiem ks. prof. Henryka Bogackiego pt. Uroczystości epifanijne wyrazem ekumenicznej działalności św. Wincentego Pallottiego. Po ukończeniu studiów na ATK został mianowany w 1971 wykładowcą dogmatyki w Ołtarzewie. Prowadził tu zajęcia z niektórych traktatów dogmatycznych (De Uno Deo et Trino, soteriologia) i ekumenizmu (do 1977). W 1973 zostaje skierowany do Lublina do pracy naukowej oraz misjonarskiej. W latach 70. kilkakrotnie wyjeżdżał do NRD, aby w czasie świąt i wakacji pomagać w duszpasterstwie polskim.

W 1974 został sekretarzem ds. misji w polskiej prowincji stowarzyszenia i funkcję tę pełnił przez 32 lata aż do dnia śmierci, mieszkając zarówno w Otwocku, jak i Ząbkach przy ul. Wilczej 8. Ten ostatni dom został założony przez niego w latach 1976-78. W międzyczasie pełnił także funkcję rektora w Ząbkach (1978-84), radcy prowincjalnego – przez kolejne kadencje i był członkiem agend i instytucji doradczych, działających przy Zarządzie Prowincjalnym. Był przewodniczącym Komitetu Organizacyjnego Polskiej Prowincji dla przygotowania uroczystości Roku Jubileuszowego ZAK (komitet powołany 19 V 1984; Rok Jubileuszowy w 1985); należał do Komisji ds. Podziału Prowincji (od 31 XII 1988). Pełnił funkcję zastępcy sekretarza generalnego ds. misji przy Zarządzie Generalnym. Brał udział w kongresach i spotkaniach Rady Sekretariatu Generalnego ds. Misji. Uczestniczył w kapitułach generalnych i różnych spotkaniach międzynarodowych. Należał do kościelnej Komisji ds. Apostolstwa Świeckich. Był też współorganizatorem drukarni i wydawnictwa Pallottinum II (oficjalnie zatwierdzone w VII 1985), przekształconego później w wydawnictwo Apostolicum (1993); pełnił w nim funkcję dyrektora wydawnictwa (1984-93).

Troszczył się też o szerokie zaangażowanie w misje księży, braci, sióstr zakonnych i ludzi świeckich. Liczba współpracowników misyjnych sięgała wówczas ok. 35 tysięcy. Miejscem animacji misyjnej były szkoły, szpitale, domy opieki społecznej, parafie, placówki pallotyńskie. Dokonywano tego poprzez misje, rekolekcje, niedziele misyjne, koncerty, różnego rodzaju spotkania, wolontariat, wieczerniki. Był też inicjatorem młodzieżowego „Wieczernika Misyjnego ZAK” (czyli „M”), który powstał w 1978 w ramach Pallotyńskiego Sekretariatu Misyjnego i działa w jego ramach na terenie całej Polski. Formacja członków dokonuje się przez 4-stopniowe rekolekcje trwające po 9 dni. Formami działalności mogą być: czuwania modlitewne, pielgrzymki, kongresy i spotkania o tematyce misyjnej, zbiórki ofiar na rzecz misji, udział w rekolekcjach parafialnych i wakacyjnych. Animacja misyjna „eMki” działa wśród uczniów szkół podstawowych, gimnazjów i średnich oraz prowadzi dzieła dla osób dorosłych. W ramach warszawskiej pieszej pielgrzymki międzynarodowych akademickich grup 17. na Jasną Górę wędruje czerwono-żółto-zielona grupa misyjna, złożona ze współpracowników misyjnych. Podobna grupa istnieje w pielgrzymce zdążającej do Ostrej Bramy w Wilnie. Od 2003 przy Sekretariacie Misyjnym istnieje Pallotyński Wolontariat Misyjny, wspierający Kościół na Wschodzie i projekty misyjne, takie jak: Adopcja Serca, Patronat Misyjny czy animacja misyjna. Celem Pallotyńskiej Adopcji Serca (1996) było znalezienie pomocy charytatywnej dla sierot wojny, więźniów, osób starszych i najbiedniejszych w Rwandzie. Szczególnie pilną sprawą był fakt pół miliona osieroconych dzieci. Dlatego pallotyni zwrócili się do katolików świata z prośbą o wsparcie materialne dla nich. Za pośrednictwem pallotynów również Polacy adoptowali 3500 z tych dzieci, co miesiąc płacąc na utrzymanie konkretnego dziecka, znanego im z imienia i nazwiska, równowartość 15 dolarów. To wystarczało dzieciom na wyżywienie i naukę. Ważną rolę spełnia też opieka duchowa, która polega na modlitwie w intencji adoptowanego dziecka, utrzymywana korespondencja czy też wysyłane zdjęcia. Osoba włączająca się w dzieło Patronatu Misyjnego obejmuje opieką konkretnego misjonarza poprzez ofiarowanie za niego w miarę swoich możliwości: mszy, codziennej modlitwy, różańca lub innych darów duchowych. Osoby należące do pallotyńskiego wolontariatu przechodzą swoją formację w Ząbkach.

Ksiądz Stanisław utworzył domy formacji misyjnej w Konstancinie-Jeziornie (Centrum Animacji Misyjnej otwarte 31 V 1994), Świętej Katarzynie („Wieczernik” 1992, od 2000 Ośrodek Duszpasterstwa Młodzieżowego i Pallotyński Ośrodek Duszpasterstwa Powołań „Apostoł”) i we Wrzosowie, które służą jako pallotyńskie domy rekolekcyjne.

Był głównym organizatorem pallotyńskich misji w Brazylii, Rwandzie, Kongu, Wybrzeżu Kości Słoniowej, Korei Południowej, Papui-Nowej Gwinei, Wenezueli i Kolumbii. Osobiście odwiedzał pallotyńskie misje lub badał możliwości podjęcia konkretnych misji przez polską prowincję. Angażował się również w organizowanie pomocy katolikom w krajach byłego Związku Radzieckiego. Został członkiem Zespołu Pomocy Kościelnej dla Katolików w Związku Radzieckim (1989; po 1992 Zespół Pomocy Kościelnej dla Katolików na Wschodzie, od 2007 Zespół Pomocy Kościołowi na Wschodzie), który wspiera duchowo i materialnie osoby z Polski pracujące za wschodnią granicą. Natomiast w ramach Sekretariatu Misyjnego polskiej prowincji powołał do życia Pallotyński Sekretariat ds. Ewangelizacji Wschodu, którym kierował do śmierci. Szczególną troską Sekretariat otaczał Białoruś i Ukrainę, a następnie Rosję, Słowację i Czechy. W 1991 założył Dzieło Pomocy dla Katolików na Wschodzie im. ks. Stanisława Szulmińskiego, nazwane symbolicznie „Pomost”, początkowo z siedzibą w Konstancinie-Jeziornie, a potem w Wólce Mlądzkiej (obecnie Otwock). W dzieło „Pomostu” włączali się wierni poprzez modlitwę i cierpienie, ofiarowane w intencji ewangelizacji krajów Europy Wschodniej i poprzez wsparcie materialne na rzecz budowy nowych świątyń i pomoc charytatywną dla ludności.

Szczególnie pielęgnował nabożeństwo do MB Fatimskiej, dlatego często udawał się w pielgrzymkach do Fatimy. Tam pewnego razu od siostry Łucji dos Santos otrzymał jej różaniec, na którym się często modlił, i przechowywał go jak relikwię. Dzięki jego inicjatywie powstało sanktuarium maryjne w Dowbyszu na Ukrainie, dla którego w 1990 sprowadził z Fatimy figurę Matki Bożej. Był też odpowiedzialny za organizację peregrynacji po Polsce figurki MB Fatimskiej w latach 1995-96 i doprowadził do skutku taką peregrynację w Rosji i Kazachstanie (1996-97). Przyczynił się też do powstania sanktuarium MB Fatimskiej w Odessie, ofiarując tam figurę Maryi. Troszczył się o sanktuarium Matki Bożej w Kibeho w Rwandzie i MB Pokoju w Yamoussoukro na Wybrzeżu Kości Słoniowej. Sprowadzał z Włoch do Polski albumy z tekstami zawierzeń Matce Bożej, które papież Jan Paweł II wypowiadał w sanktuariach maryjnych świata. Jako redaktor zainicjował serię książek Biblioteka Misyjna SAC (1988), które ukazują pracę misyjną polskich misjonarzy pallotyńskich. Sprowadzał też książki religijne (szczególnie o tematyce papieskiej) z Osny, Rzymu i rozprowadzał w Polsce. Od lat 80. organizował transport do Ząbek z polskim wydaniem „L’Osservatore Romano” i prowadził jego dystrybucję w Polsce. Starał się o dodruk Biblii Tysiąclecia we Włoszech i w Portugalii. Przyczynił się do powstania na Kopcu Centrum Jana Pawła II (otwarte 10 XI 2001), które ma popularyzować i pogłębiać myśl papieską poprzez wystawę obrazującą jego pontyfikat, szczególnie podkreślając podróże apostolskie; jest tam też kolekcja pamiątek. Z jego inicjatywy w pallotyńskim domu w Spiskiej Nowej Wsi na Słowacji znalazła się kolekcja pamiątek związanych z papieżem Janem Pawłem II.

Bezpośrednim powodem śmierci ks. Kuracińskiego był rozległy zawał serca, do którego doszło w godzinach porannych 23 II 2006, w szpitalu powiatowym w Wołominie, gdzie przebywał na hospitalizacji po udarze mózgu. W uroczystościach pogrzebowych 27 II wzięło udział 6 biskupów, ponad 220 księży i wielka liczba ludzi bliskich zmarłemu. Przed rozpoczęciem liturgii pogrzebowej przybył kard. Józef Glemp, który odmówił z wiernymi za zmarłego dziesiątek różańca i wspomniał jego zasługi. Mszy pogrzebowej przewodniczył nuncjusz apostolski w Polsce, abp Józef Kowalczyk, a homilię wygłosił przybyły z Rzymu abp Henryk Hoser, sekretarz pomocniczy Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów i dyrektor Papieskich Dzieł Misyjnych. Współkoncelebrowali bpi: Antoni Pacyfik Dydycz z Drohiczyna, Alojzy Orszulik i Józef Zawitkowski z Łowicza oraz Marcjan Trofimiak z Łucka. Został pochowany na ołtarzewskim cmentarzu, w kwaterze pallotyńskiej obok grobu ks. Henryka Cabały, misjonarza.

W pierwszą rocznicę jego śmierci w domu generalnym stowarzyszenia w Rzymie została odprawiona msza. Przewodniczył jej abp Henryk Hoser, który wygłosił również homilię. Uczestnikami tej uroczystości byli m.in.: abp Szczepan Wesoły, emerytowany bp Polonii, ks. prałat Paweł Ptasznik, z polskiej sekcji Sekretariatu Stanu, ks. Tadeusz Wojda SAC, z Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów, prowincjał włoskich pallotynów, przedstawiciele Zarządu Prowincjalnego z Warszawy (wśród nich ks. radca Jan Jędraszek i ks. Grzegorz Młodawski, sekretarz ds. misji), księża z Rzymu współpracujący ze zmarłym i siostry z różnych zgromadzeń zakonnych. Polska delegacja ofiarowała rektorowi domu generalnego ręcznie wyszywany ornat z herbem pallotynów i napisem: „Wierni Bogu i misjom”. 14 X 2007 w domu Sekretariatu Misyjnego w Ząbkach została poświęcona nowa kaplica pw. św. Wincentego Pallottiego, jako wotum wdzięczności za 32-letnią pracę na rzecz misji ks. S. Kuracińskiego i 100-lecie obecności pallotynów na ziemiach polskich. Z tej okazji została umieszczona pamiątkowa tablica z odpowiednią inskrypcją. Pamięć ks. S. Kuracińskiego upamiętnia też stała wystawa misyjna, zorganizowana w pallotyńskim domu w Kielcach na Karczówce i otwarta 6 I 2009 przez ks. wiceprowincjała Czesława Parzyszka oraz sekretarza ds. misji ks. Grzegorza Młodawskiego. Można tam zobaczyć egzotyczne wyroby rękodzielnicze, tkaniny, stroje ludowe, broń myśliwską oraz ceramikę, a wśród nich m.in. obrazy z fragmentów słomy bambusowej, ręcznie tkane stuły czy drewniane figurki Matki Bożej z rwandyjskiego sanktuarium w Kibeho.

Piątą rocznicę jego śmierci uczczono sympozjum misjologicznym 19 II 2010 w Centrum Animacji Misyjnej w Konstancinie-Jeziornej. Zmarłego wspominali bpi: Henryk Hoser, Antoni Pacyfik Dydycz, Bronisław Bernacki, Kazimierz Romaniuk, współpracownicy, misjonarze, siostry zakonne i koledzy. Szczególnie warto podkreślić wystąpienie ks. Józefa Ciupaka, radcy prowincjalnego, który przedstawił fragmenty dokumentów Instytutu Pamięci Narodowej. Według nich ks. Kuraciński nie uległ współpracy z SB, chociaż przy okazji odbioru paszportu miał częsty kontakt z oficerami tego urzędu. Jeden z nich w notatce zapisał: „O pracy misyjnej i potrzebach misjonarzy opowiadał dużo i chętnie, ale gdy przychodziło do konkretnych informacji z życia zakonnego milczał”. Abp Hoser ukazał pracę kaznodziejską ks. Kuracińskiego i przypomniał, że zmarły nie bał się stosować nowych form głoszenia Ewangelii i potrafił czynić to przekonująco. Bp odesko-symferopolski Bronisław Bernacki za sugestią ks. Kuracińskiego podjął się rozszerzania kultu MB Fatimskiej i zawierzania jej wszystkich spraw. Podczas sympozjum zaprezentowano książkę-album ks. Jana Kupki, Ks. Stanisław Kuraciński SAC w służbie misjom (Ząbki 2011, słowo wstępne Grzegorz Młodawski), która w 32 rozdziałach przedstawia życie i działalność zmarłego sekretarza ds. misji.



Fotografia dolna: Uczestnicy Kapituły Generalnej 1992, Prowincja Chrystusa Króla. Od lewej I rząd: ks. Kupka Jan, ks. Juritsch Martin (†1999), ks. Freeman Séamus, ks. Parzyszek Czesław. W drugim rzędzie: ks. Ciupak Józef, ks. Dusza Stefan, ks. Sopicki Jan, ks. Kuraciński S. (z przewieszonymi okularami), br. Fułek Adam, ks. Korycki Jan, ks. Bazan Zenon
Ostatnio zmodyfikowano: 12 stycznia 2015 (uzupełniono 20 grudnia 2015)
Tekst biogramu: Tylus Stanisław, Leksykon polskich pallotynów (1915-2012), Ząbki 2013, 309-311