Dziś, to jest 19 kwietnia 2024, mija rocznica śmierci:
s. Józefa Glamowska (†1993)

Wczoraj, to jest 18.04.2024, miała miejsce rocznica śmierci:
ks. Giuseppe Faà di Bruno (†1889)
ks. Józef Kotlęga (†1973)
ks. Józef Matyka (†1995)
br. Mieczysław Wróbel (†2003)

W dniu jutrzejszym, to jest 20.04.2024, przypada rocznica śmierci:
ks. Ludwik Krawczyk (†1986)

JEKIEŁEK WINCENTY, w świecie KAZIMIERZ (1923 – 2016), benedyktyn, do 1984 pallotyn, rekolekcjonista i misjonarz ludowy, mistrz nowicjatu w Lubiniu

Urodził się 3 VI 1923 w Osieku k. Oświęcimia, w diecezji krakowskiej, w rodzinie rolnika Karola i Elżbiety z d. Kusak. Szkołę powszechną ukończył w rodzinnej miejscowości (już w I. klasie stracił rodziców). Naukę w gimnazjum w Kętach przerwał mu wybuch II wojny światowej. Podczas niemieckiej okupacji pracował w piekarni w Andrychowie i kontynuował tam naukę. Miejscowy ksiądz, dostrzegając w nim oznaki powołania do życia radami ewangelicznymi, skierował go do pallotynów. Od 1 III 1945 uczęszczał do Collegium Marianum w Wadowicach na Kopcu, gdzie w maju tr. uzyskał maturę. Sutannę Stowarzyszenia przyjął 26 VIII 1945 w Sucharach z rąk ks. prowincjała Jana Maćkowskiego. Tamże 15 VIII 1947 złożył pierwszą profesję na ręce ks. prowincjała Stanisława Czapli, a wieczną w Ołtarzewie 15 VIII 1950 – na ręce ks. Józefa Wróbla. Studia filozofii odbył w Sucharach i Ząbkowicach Śląskich (1946-48), a teologii w Ołtarzewie (1948-52). Podczas studiów poznał małżeństwo Szymona i Genowefę Zontek z Kóz Gaji, którzy go adoptowali. Święcenia kapłańskie przyjął 29 VI 1951 w Ołtarzewie z rąk bpa Zygmunta Choromańskiego, sufragana warszawskiego i sekretarza Konferencji Episkopatu Polski. Prymicje kapłańskie odprawił 8 VII w Osieku (opis tej uroczystości zob. niżej w Materiałach źródłowych).

Od 23 VI 1952 pracował jako wikariusz parafii w Poznaniu, a od 12 VII 1957 r., mieszkając w Częstochowie, podjął pracę misjonarza ludowego. Urząd rektora domu w Zakopanem pełnił od 1 IX 1962, a po jego zakończeniu podejmował pracę misjonarza i rekolekcjonisty dla osób duchownych, z zamieszkaniem w Wadowicach (od 1 IX 1965; pełnił tu również funkcję pierwszego radcy domu), Kielcach (od 31 VIII 1966), ponownie w Wadowicach (od 1 III 1971) i Jedlinie Zdroju (od 1 VIII 1972). Od 15 II 1973 był rektorem i pierwszym administratorem parafii św. Jana Ewangelisty w Szczecinie (od 16 II 1974). W 1973 sprowadził do kościoła figurę Matki Bożej Fatimskiej – wtedy jedyną statuę maryjną w Szczecinie. Rozpoczął też organizować tam uroczystości fatimskie, które przybrały wymiar ogólnoszczeciński; świątynia stała się centrum kultu maryjnego w diecezji. 28 V 1977 został przeniesiony do duszpasterstwa pielgrzymkowego w Hodyszewie, a 18 VIII 1979 do Wadowic, by stąd prowadzić dalej rekolekcje i misje. Kolejną placówką było ponownie Hodyszewo, gdzie wykonywał obowiązki kustosza sanktuarium.

W 1983 skierował prośbę do Rady Prowincjalnej o udzielenie mu zgody na prawne przejście do klasztoru benedyktynów w Lubiniu k. Kościana. W piśmie z 21 VI argumentował, że decyzję tę podjął „przed Bogiem i własnym sumieniem dla dobra duchowego i osiągnięcia większej doskonałości”. Decyzja jego była próbowana – jak sam pisał – „wewnętrznymi zmaganiami od prawie 10 lat”. Przez ten okres czasu w pallotyńskich wspólnotach „czuł się nie na swoim miejscu i prosił o zwolnienie ze stanowisk i o przeniesienie do innego domu”. Rada Prowincjalna wyraziła swoją zgodę. Klasztor w Lubiniu nie miał jeszcze uregulowanego statusu prawnego i odpowiedział ks. Jekiełkowi, żeby zaczekał z decyzją, „aż do wyjaśnienia tych spraw”. Ostatnią jego placówką w Stowarzyszeniu były Kielce. Został tam przeniesiony 1 IX 1983 z zadaniem prowadzenia rekolekcji. Rada Generalna SAC na swym posiedzeniu 16 III 1984 wyraziła zgodę na przejście ks. Kazimierza do klasztoru benedyktynów w Lubiniu, a pozwolenie Kongregacji ds. Zakonników i Instytutów Świeckich zostało wydane 27 III 1984.

Z domu kieleckiego ks. Kazimierz odszedł w VII 1984. Już 27 VII w Lubiniu rozpoczął krótki postulat, a od 24 VIII nowicjat – otrzymał wtedy imię Wincenty (Pallotti). Okres nowicjatu (probacji) przeszedł w klasztorach benedyktyńskich w Lubiniu i Tyńcu. Wieczyste śluby złożył 11 VII 1987 w Tyńcu, w uroczystość św. Benedykta Opata. W nowym środowisku nadal podejmował pracę rekolekcyjną i spełniał wszystkie domowe obowiązki, m.in. na furcie i w kuchni. Uczestniczył w zakładaniu wspólnoty benedyktyńskiej w Bielicach k. Łambinowic, przeniesionej w 1987 do Biskupowa k. Głuchołaz. Przez pewien czas przebywał w klasztorze lubińskim, gdzie pełnił obowiązki mistrza nowicjatu, spowiednika i kaznodziei. W VI 2011 obchodził w Tyńcu rocznicę 60-lecia kapłaństwa.

Zmarł w opactwie tynieckim 12 VII 2016, w godzinach rannych, w wieku 93 lat. Msza św. pogrzebowa została odprawiona 16 VII w kościele opactwa Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Tyńcu. We Mszy uczestniczyła wspólnota z Tyńca z o. opatem Szymonem Hiżyckim, przewodniczącym liturgii pogrzebowej oraz bracia z pozostałych wspólnot, które o. Wincenty naznaczył swoją obecnością: z Lubinia z przeorem br. Izaakiem Kapałą, kiedyś nowicjuszem o. Jekiełka, z Biskupowa z o. Ludwikiem, z Bielan z o. Markiem Szeligą. Stowarzyszenie Apostolstwa Katolickiego reprezentował m.in. ks. prowincjał Józef Lasak. Obecny był ks. proboszcz z rodzinnej parafii zmarłego z Kóz-Gajów oraz rodzina i najbliżsi zmarłego. Po Eucharystii szczątki zmarłego zostały pochowane na tynieckim cmentarzu parafialnym (ul. Benedyktyńska), w kwaterze mnichów.

Ojciec opat w homilii powiedział m.in.: „Pielgrzymka i dom. […] Kiedy patrzymy na to, w jaki sposób przeszedł przez swoje życie o. Wincenty, to w jakiś sposób te dwa obrazy pasują do tego, aby tak o jego życiu myśleć. Po pierwsze życie bardzo długie, 93 lata, ale też wiele wspólnot, w których żył: u pallotynów, gdzie tak jak wiemy, sprawował różne funkcje, pracował w różnych domach; u benedyktynów – wszystkie domy, które w Polsce były, też je współtworzył; ostatecznie próba życia kamedulskiego i powrót do Tyńca. Święty Benedykt w swojej regule mówi, że tym, co powinno wyróżniać mnicha, to jest szukanie Boga. I myślę, że tak o o. Wincentym można powiedzieć, że tym co go pchało, tak z miejsca na miejsce, to było szukanie Boga. W tym szukaniu Pana Boga zawsze jest jakaś stałość, taki niepokój, który daje człowiekowi odwagę do tego, żeby podjąć decyzję, która postawi go w niekorzystnym świecie, tak jak wtedy, kiedy wrócił z Bielan. Ktoś mógłby powiedzieć, że nieudało mu się. A jednak miał tę odwagę, aby podjąć decyzję, która była słuszna. A z drugiej strony dom. O. Wincenty przez wiele lat, w zasadzie do ostatniego dnia swego życia, dzień rozpoczynał od Mszy świętej. I tak zresztą znaleźliśmy go. Brat Wojciech przyszedł, żeby go przygotować do Mszy, przed Jutrznią, żeby zawieźć go na wózku do kaplicy domowej i kiedy przyszedł do celi, potem zapukał do mnie, to już wiedzieliśmy, że o. Wincenty nie żyje. Ten jeden raz, nie on poszedł do kaplicy, tylko Pan Jezus przyszedł do jego celi. Zastukał i zabrał go, jak ufamy, już na wieczną liturgię Baranka”.

Za dar kapłańskiego posługiwania o. Wincentego w Stowarzyszeniu i za wszelkie dobro, które stało się jego udziałem, podziękował w imieniu obu prowincji pallotyńskich ks. prowincjał J. Lasak, który przemawiając na zakończenie liturgii pogrzebowej podkreślił m.in., że o. Jekiełek „sześćdziesiąt pięć lata kapłaństwa podzielił po równo: trzydzieści [trzy] lata u pallotynów … i trzydzieści dwa u benedyktynów… Jako imię zakonne wybrał imię Wincenty, wiążąc je z Pallottim, żeby w ten sposób połączyć te dwie rodziny, pallotyńską i benedyktyńską, co ukazuje piękno duchowe o. Wincentego… Niech Pan Bóg, któremu starał się być wiernym przez całe życie, jako pallotyn i benedyktyn, będzie dla niego wieczną nagrodę”.

Był dobrym i cenionym kaznodzieją, rekolekcjonistą i misjonarzem, miał bowiem ku temu naturalne zdolności, dobrą pamięć i łatwość słowa. W 1956, w odpowiedzi na apel prowincjała, wyraził gotowość wyjazdu na misje, ale trudności polityczne, organizacyjne i ówczesne braki kadrowe w Polsce, uniemożliwiły pallotynom realizację tych zamiarów. Do końca życia pozostał wdzięczny Stowarzyszeniu, a w modlitwie pamiętał o dawnych swych współbraciach. Ks. Jekiełek był ostatnim żyjącym kapłanem spośród księży wyświęconych w 1951 (ks. Stefan Bajda †4 X 1977, ks. Stanisław Leśniak †24 I 1992, ks. Tadeusz Czulak †5 XII 2010 i ks. Stanisław Marszał †20 X 2014 – inkardynował się w 1967 do diecezji płockiej).





Fotografia górna:
Fotografia dolna 1: Obrazek prymicyjny ks. Kazimierza, AP
Fotografia dolna 2: Ks. Kazimierz ze swymi rodzicami adopcyjnymi Szymonem i Genowefą Zontkami
Oprac.: ks. Stanisław Tylus SAC
Ostatnio zmodyfikowano: 16 lipca 2016 (uzupełniono 10 grudnia 2018)

*****

Materiały źródłowe: Prymicje księdza Kazimierza Jekiełka, „Wiadomości Polskiej Prowincji Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego” 1952, nr 11, s. 161-163.

Jest pierwsza niedziela lipca. Słońce od rana pięknie przygrzewa, jakby chciało przyczynić się do uświetnienia prymicji księdza Kazimierza. Uroczyście i radośnie dzisiaj w Osieku koło Oświęcimia. Za chwilę złoży Bogu ofiarę syn tej ziemicy, dobrze wszystkim znany, ksiądz Kazimierz.

Plebania pięknie ubrana w zieleń, skąd właśnie ma wyruszyć procesja. Przy bramie wita zjeżdżających gości orkiestra Księży Salezjanów. Plac przed kościołem zalega mrowie ludzi, bo trzeba wiedzieć, że Osiek jest jedną z większych parafii w [archi]diecezji krakowskiej. Na pół godziny przed sumą wyrusza procesja z kościoła i ustawia się przed plebanią. Ksiądz Kazimierz w tym czasie, ubrany do Mszy św. przyjmuje wiersze dzieci i przedstawicieli stowarzyszeń katolickich. Punktualnie o godz. 11.00 rusza procesja przy dźwiękach orkiestry z pieśnią „Serdeczna Matko” do kościoła. Mszę św., mimo że pierwszą, odprawił Ksiądz Prymicjant pewnie, choć nie bez malującego się na jego twarzy wzruszenia. Kazanie o powołaniu i godności kapłańskiej wygłosił ks. rektor [Wiktor] Bartkowiak. Podczas Mszy św. śpiewał na przemian to cały kościół pełną piersią, jak to śpiewa śląski lud, to znowu chór sodalicji mariańskiej. Po Mszy św. ks. Prymicjant udzielił wiernym błogosławieństwa. Ze wzruszeniem przyjmowali go Osieczanie. Po dziękczynieniu ks. Kazimierz we wieńcu wraca na plebanię.

Tu druga część prymicji. Goście zajęli miejsca za stołami suto zastawionymi. Teraz przemówił ks. proboszcz [Władysław] Grohs słynący z krasomówstwa. Mówił o tym, że ks. Kazimierz jest własnością Osieczan – ma ich przeto uświęcać, do czego nawiązując ks. rektor Bartkowiak zaprzeczył, twierdząc, że jest własnością Stowarzyszenia. Następnie przemówił jeszcze jeden ksiądz z cygarniczką najdłuższej sorty, a wreszcie świecki profesor, który powiedział, wyrażając swą radość, że przybył specjalnie na tę uroczystość na życzenie swej żony, by mógł przeżycia opowiedzieć swym dzieciom. Po południu Ksiądz Prymicjant odprawił uroczyste nieszpory. W końcu uczniowie Księży Salezjanów zorganizowali ognisko. Tak zakończył się jeden z najpiękniejszych dni ks. Kazimierza.