Dziś, to jest 21 września 2024, mija rocznica śmierci
:ks. Szczepan Barcikowski (†2005)
ks. Stefan Dusza (†2017) Wczoraj, to jest 20.09.2024, miała miejsce rocznica śmierci:
bp Konrad Walter (†2018)
s. Estera Stachnik (†2019)
W dniu jutrzejszym, to jest 22.09.2024, przypada rocznica śmierci:
s. Klemensa Zdrojewska (†1983)
s. Paulina Bigus (†1991)
ks. Józef Lesiak (†1999)
br. Jan Maciejewski (†2000)
ks. Feliks Folejewski (†2015)
BILICKA JUDYTA (1962 – 2015), pallotynka, misjonarka w KamerunieUrodziła się 11 IX 1962. W domu rodzinnym otrzymała staranne i religijne wychowanie. Do zgromadzenia wstąpiła 1986 w Warszawie. Po 3. latach formacji złożyła pierwszą profesję, a wieczystą 29 VI 1995 w pallotyńskim kościele pw. Chrystusa Króla w Warszawie. Pracowała kilkanaście lat na misjach w Kamerunie (od 2000), m.in. pomiędzy Pigmejami, plemionami Baka, Fang i Njem w Doumé i Kribi. Opublikowała swój dziennik La vie est belle... i ja też (Ząbki 2014), w którym ukazuje życie religijne, obyczaje i zwyczaje Kamerunu, a przede wszystkim swoje relacje osobiste z Kameruńczykami, codzienność misyjną i pracę misjonarską. Artykuły o tematyce misyjnej zamieszczała w „Horyzontach Misyjnych”. Od XII 2010 prowadziła też blog Lavieestbelleijatez.blogspot.com (niektóre teksty z jej blogu zostały opublikowane w wyżej wymienionej książce).
Tak tłumaczyła wybór tytułu do swojej książki i nazwę bloga: „życie jest piękne, [...], a wszystko zależy od tego, jak patrzymy na to, co nam się w życiu przydarza. Każdy z nas jest piękny pomimo wszelkich wad, które mamy, a bez których nie bylibyśmy takimi, jakimi jesteśmy, i mamy co robić, aby być jeszcze piękniejszymi i aby nasze życie było jeszcze bardziej belle [...]. Tak, życie jest piękne, pomimo trudności, cierpienia [...] i właśnie pośród trudności i cierpienia nagle i niespodziewanie rodzi się w człowieku nowe źródło siły – wstające słońce koloru czerwieni, poranne mgły i lejący żar z nieba. I człowiek jest piękny, pomimo wszelkich słabości...” (La vie est belle... i ja też, 5-6, 8).
Po powrocie z misji należała do wspólnoty w Warszawie przy ul. Wojciechowskiego 12. Od kilku lat zmagała się z chorobą nowotworową. Jeszcze 27 XII 2014 pisała na swoim blogu:
„Ufaj i przed zwątpieniem wiej.
Bóg sam wystarczy, w Jego dłoni twój los.
Nie bój się, nie bój wśród życia dróg...
Tu wszystko mija, zostaje Bóg...
Trwa Oktawa Świat Bożego Narodzenia więc zdążyłam z życzeniami... Jestem bardzo słabiutka, zmęczona, pojawiła się woda w płucach, w otrzewnej i w brzuchu. Mam trudności w oddychaniu i tracę mowę. Nastąpiła progresja choroby. Bydgoszcz nie ma mi nic do zaoferowania. Zostaje hospicjum i czekanie na przejście na drugą stronę”. Zmarła 2 I 2015 o godz. 3.25. Msza pogrzebowa została odprawiona 5 I w kościele pw. św. Józefa Oblubieńca NMP w Warszawie-Ursusie i tam też została pochowana na cmentarzu parafialnym (ul. Ryżowa).
Była człowiekiem zawsze uśmiechniętym, pełnym radości i sił witalnych.
Oprac.: ks. Stanisław Tylus SAC
Jolanta Maria urodziła się 11 IX 1962 w Wyrzysku, w rodzinie Stanisława i Teresy Bilickich, którzy mieli dwie córki i syna. Została ochrzczona 7 X 1962 w kościele Trójcy Świętej w Łobżenicy. Po ukończeniu szkoły podstawowej uczyła się w Liceum Ekonomicznym w Złotowie. Potem pracowała jako księgowa w PGR. W I 1986 wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Apostolstwa Katolickiego, a jej formacja w postulacie odbywała się w Warszawie. W VII 1987 rozpoczęła nowicjat w Sucharach i otrzymała imię zakonne Judyta. Pierwsze śluby złożyła w 29 VI 1989 w Nakle n. Notecią.
Zaraz po ślubach uczyła się na kursie katechetycznym w Warszawie. Jej pierwszym zadaniem apostolskim była pomoc moderatorce młodzieżowych Wspólnot Wieczernikowych w Polsce, którego siedziba mieściła się w Częstochowie. Po roku s. Judyta została wysłana do Ziębic i przez 3 lata pracowała jako zakrystianka w parafii. W 1993 została przeniesiona do Chojnic i rozpoczęła studia w Kolegium Katechetycznym. W parafii uczyła również dzieci religii. [...]
We IX 1999 rozpoczęła pracę w szkole w Warszawie i należała do wspólnoty przy ul. Sosnkowskiego. Uczyła się również języka francuskiego, ponieważ wyraziła chęć i pozwolono jej udać się na misje do Kamerunu.
Wyjechała do Doumé w Kamerunie 6 XI 2000. Bp Jan Ozga z Doumé-Abong’ Mbang potrzebował w tym czasie ekonoma diecezjalnego i był bardzo szczęśliwy, kiedy s. Judyta postanowiła podjąć się tego trudnego zadania. Poza tym była dyrektorem szkoły podstawowej w St. Paul i uczyła religii w Nkoum oraz w parafii pw. Najśw. Serca w Doumé. Współpracowała bardzo dobrze z nauczycielami, zbierała fundusze na budowę domów dla nich i pomagała im w pracy pedagogicznej.
Wkrótce zdolności artystyczne s. Judyta zostały odkryte i docenione. Zdobiła katedrę w Doumé i kościół parafialny w Nkoum. Była również radną SEDUC, organu odpowiedzialnego za edukację katolicką w diecezji, a także z innymi radnymi odwiedzała wszystkie szkoły prowadzone przez diecezję. Kiedy został zwołany pierwszy synod diecezjalny w Doumé, s. Judyta została odpowiedzialną za koordynację. „Czuję się potrzebna i spełniona w Kamerunie” – powiedziała kiedyś. Była pełna energii, aktywna i twórcza, ale także wymagająca od siebie. Niosła Boga z radością i oddaniem dzieciom i wszystkim potrzebującym.
We IX 2011 s. Judyta przeniosła się do nowego domu zakonnego, który został zbudowany w Doumé i została mianowana przełożoną nowej wspólnoty. Dom posiada wiele z jej piękna i estetyki. W II 2013 udała się do Polski na wakacje. Okazało się, że jej stan zdrowia pogorszył się poważnie i zdiagnozowano u niej raka. Nigdy nie wróciła do Kamerunu, ale serce jej tam pozostało. W Polsce na początku należała do wspólnoty w Gdańsku, przy ul. Malczewskiego, a następnie od X 2013 dołączyła do Centrum Misyjnego, by wspierać prace na rzecz misji. Była jeszcze bardzo aktywna i głosiła podczas niedziel misyjnych o Kościele w Afryce i jego potrzebach.
W VII 2014 wraz z 13 siostrami z nowicjatu obchodziła w Gdańsku swój srebrny jubileusz profesji. Przy tej okazji powiedziała: „Moje życie religijne można podzielić na trzy etapy: katecheza w Polsce, misje w Kamerunie, a trzeci i najważniejszy – przygotowanie do śmierci”. Musiała dwa lata przygotować się na spotkanie z Panem. Otoczona przez modlitwę i opiekę sióstr w Centrum Misyjnym w Warszawie zmarła spokojnie 2 I 2015 około godz. 3.25 w łóżku. Wiele sióstr z kursu towarzyszyło jej w ostatnich dniach.
[...] Dziękujemy s. Judycie za jej niestrudzoną służbę dla wszystkich potrzebujących, za jej zaufanie Bogu, wierność modlitwie i duchową siłę, okazaną aż do końca. Niech Ona podziwia niezrównane piękno Boga i wstawia się za nami.
Oprac.: Siostry Pallotynki
Na przestrzeni tych 25 lat pracowała: jako zakrystianka w Ziębicach, katechetka w Chojnicach, przez rok w centrali Wspólnot Wieczernikowych w Częstochowie, aż wreszcie w 2000 podjęła decyzję o pracy na misjach w Afryce – i to właśnie tu, w parafii św. Józefa w Ursusie, po roku pracy katechetycznej. Stąd wyjechała na misje i tu powróciła, by zakończyć ziemską misję. Była szczęśliwa i jak sama mówiła: „W Kamerunie czuję się potrzebna i zrealizowana”. Pełna życiowej energii, wymagająca od siebie i innych, niosła Boga pozostając sobą. W Kamerunie, w Doumé pracowała w ekonomacie kurii diecezjalnej, przez ostatni rok pełniła funkcję przełożonej wspólnoty domowej. Praca na misjach stała się jej życiową pasją.
Umiejętnie łączyła obowiązki życia zakonnego ze służbą wśród ubogich i potrzebujących. Koordynowała prace adopcji serca na odległość i prowadziła szkołę dla biednych dzieci, troszcząc się o jej właściwy poziom i kadrę pedagogiczną.
W 2012 przyjechała do Polski, z nadzieją, że po urlopie wróci do Kamerunu. Wyniki badań potwierdziły, że jest bardzo poważnie chora. Kilka miesięcy temu, kiedy przeżywała swój srebrny jubileusz w Gdańsku powiedziała do sióstr: „Moje życie zakonne dzielę na trzy etapy: praca katechetyczna w Polsce, misje w Kamerunie i trzeci najważniejszy etap – przygotowanie do śmierci”. Dwa lata potrzebowała, by przygotować się do dzisiejszej uroczystości. Dwa lata nowicjatu, by wypowiedzieć na kilka godzin przed śmiercią: „Jezu przyjdź”. I Pan Jezus przyszedł. Otoczona modlitwą i troską sióstr odeszła do domu Ojca 2 I 2015 o godz. 3.25, w godzinie miłosierdzia, którą praktykowała, gdy ból przenikał jej ciało w nocnych godzinach snu.
Siostro Judyto, Twój nowicjat się zakończył, potwierdziłaś na wieki kim jesteś i do kogo należysz. Byłaś mistrzynią, ucząc nas, jak przeżywać ból, chorobę, cierpienie i śmierć. Dziś, dziękujemy Ci za to.
Oprac.: s. Ewa Barłowska SAC, Śp. S. M. Judyta Bilicka SAC, „Razem” 1(109) 1-2
Nigdy nie jest zbyt późno,
aby życie było szczęśliwe.
Ale czas biegnie,
więc postaraj się zdążyć!
Nasze życie składa się z serii chwil. A każda z nich jest podróżą do samego końca. Pozwól im odejść. Pozwól im wszystkim odejść. Chwile... wszystkie zgromadzone są w tej jednej... (J. Bilicka).
Fotografie 1-8: Blog Lavieestbelleijatez.blogspot.com
Ostatnio zmodyfikowano: 5 stycznia 2015 (uzupełniono 3 stycznia 2017)
Materiały źródłowe
Stanisław Stawicki SAC, Wymknęła się naszym oczom – siostra Judyta, InfoSAC nr 1 z 3 I 2017
To już dwa lata, jak 2 stycznia „wymknęła się naszym oczom” (ks. Twardowski), s. Judyta Bilicka SAC. Wciąż jednak pozostaje wśród nas – i to na wiele sposobów. Wspominając Ją dzisiaj – z miłością i wdzięcznością – dziękujmy Bogu za to kim dla nas jest i była jako kobieta, pallotynka, współsiostra, misjonarka…
Poniżej zamieszczamy tekst homilii ks. Stanisława Stawickiego, który 2 stycznia br., wraz z siostrami pallotynkami z warszawskiego Ursusa, modlił się o radość wieczną dla śp. s. Judyty.
Homilia
Takie jest świadectwo Jana. Gdy Żydzi wysłali do niego z Jerozolimy kapłanów i lewitów z zapytaniem: „Kto ty jesteś?”, on wyznał, a nie zaprzeczył, oświadczając: „Ja nie jestem Mesjaszem”. Zapytali go: „Cóż zatem? Czy jesteś Eliaszem?”. Odrzekł: „Nie jestem”. „Czy ty jesteś prorokiem?” Odparł: „Nie”. Powiedzieli mu więc: „Kim jesteś, abyśmy mogli dać odpowiedź tym, którzy nas wysłali? Co mówisz sam o sobie?”. Powiedział: „Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską, jak rzekł prorok Izajasz”. A wysłannicy byli spośród faryzeuszów. I zaczęli go pytać, mówiąc do niego: „Czemu zatem chrzcisz, skoro nie jesteś ani Mesjaszem, ani Eliaszem, ani prorokiem?”. Jan im tak odpowiedział: „Ja chrzczę wodą. Pośród was stoi Ten, którego wy nie znacie, który po mnie idzie, a któremu ja nie jestem godzien odwiązać rzemyka u Jego sandała”. Działo się to w Betanii, po drugiej stronie Jordanu, gdzie Jan udzielał chrztu (J 1,19-28).
Jest takie ładne opowiadanie o mężczyźnie udającym się na pięciodniowe rekolekcje. Gdy dokonywał zapisu w niedzielę wieczorem, zapytano go: czego się spodziewa w czasie tych rekolekcji. Odpowiedział: „Nie oczekuję jakiś nadzwyczajnych oświeceń. Chcę jeno otrzymać odpowiedź na dwa proste pytania: pierwsze – kim jest Bóg; drugie – kim ja jestem?
Gdy po 5 dniach opuszczał dom rekolekcyjny, recepcjonistka (Pani Krysia) żegnając go zapytała: „Znalazł pan odpowiedź na swoje dwa pytania”?
„O tak” – odpowiedział mężczyzna. – Teraz rozumiem, że Jezus jest Bogiem, a ja Nim nie jestem…”.
Podobny dialog ma miejsce w dzisiejszej Ewangelii. Do Jana Chrzciciela przybywa delegacja z Jerozolimy i pyta „Kim ty jesteś”? Musiały dojść do stolicy głosy o tym dziwnym człowieku, który przecież dla swoich „ziomków” był nie byle kim. Był kimś szczególnym: „największym jaki narodził się z niewiasty” (Mt 11, 11) – powie o nim sam Jezus.
Faktycznie, Jan narodził się w nadzwyczajnych, cudownych okolicznościach. Potem całą młodość spędził na pustyni, gdzie prowadził bardzo surowy tryb życia. W końcu, kiedy pojawia się w przestrzeni publicznej jest kimś, przed kim czuje się respekt. Sam o sobie powie, że jest głosem. Głosem sumienia?! Tak czy inaczej, Jan okazał się kimś, kto od początku do końca był sobą i żył naprawdę. Robił wielkie rzeczy, ale nie na pokaz. Znał „swoje miejsce”. Nie wskakiwał w „buty” Mesjasza. Żył bez aktorstwa i pozerstwa. Nie „PR-zył”! Nie kreował wizerunku. Nie żył na pokaz. Nie udawał kogoś innego. Był do końca wierny sobie i swojemu powołaniu.
Podobnie żyła siostra Judyta. Dyskretnie, ale z pasją. Z radosnym zaciekawieniem ludźmi, uważną obserwacją i wrażliwością na teraźniejszość. „Chłonęła intensywnie urodę życia – jak o Niej napisano w książce pt. „O życiu, które stało się wspomnieniem”. Starała się uchwycić i przekazać soczystą wielobarwność tego życia, ale czyniła to z prostotą, bez zbędnego patosu. Można się o tym przekonać zaglądając do jej bloga, który prowadziła od 2010 r.: Lavieestbelleijatez.blogspot.com.
I jeszcze jedno. W ubiegłym roku o tej porze zostałem zaproszony na prapremierę filmu o tytule nieco prowokującym: „Bóg istnieje i mieszka w Brukseli”. Jego autorem jest belgijski reżyser (Jaco Van Dormael), który w sposób komiczny i ironiczny rozprawia się w filmie z obrazem Boga tyrana; Boga, który jest uosobieniem perfidii; któremu przyjemność sprawia wymyślanie praw komplikujących ludziom życie, przykładowo: kanapki z dżemem zawsze spadają na ziemię posmarowaną stroną; telefony dzwonią w momencie, gdy ktoś zanurza się w wannie; a sąsiednie kolejki w supermarketach zawsze poruszają się szybciej niż ta, w której stoisz ty. Mimo, iż film jest pełen absurdalnego humoru, ma jednak także swoją dobrą stronę. Stawia pytanie o obraz Boga: „Kim jesteś Boże mój i kim ja jestem przed Tobą”? To pytanie zadawał sobie Jan Chrzciciel. Zadawał je sobie – i to całe życie – nasz ojciec Założyciel. Zadawała je sobie siostra Judyta. Widać to bardzo wyraźnie w jej zapiskach i refleksjach pełnych fascynacji Bogiem i człowiekiem. Niech tego pytania nie zabraknie też w życiu każdego z nas.
