Dziś, to jest 11 maja 2024, mija rocznica śmierci:
Kluczewski Władysław (†1952)
br. Władysław Kamiński (†1985)

Wczoraj, to jest 10.05.2024, miała miejsce rocznica śmierci:
ks. Wiktor Bartkowiak (†1975)
ks. Stanisław Wierzbica (†1977)

W dniu jutrzejszym, to jest 12.05.2024, przypada rocznica śmierci:
Brak wspomnienia zmarłych

PROWINCJA ZWIASTOWANIA PAŃSKIEGO

CZULAK Kazimierz (1944 – 2019), ksiądz, wykładowca i prefekt alumnów, rektor Seminarium Duchownego w Ołtarzewie 1984-93, radca prowincjalny 1990-93, misjonarz i wykładowca Seminarium pallotyńskiego w Yoaundé w Kamerunie 1995-98, radca generalny Stowarzyszenia 1998-2004, prowincjał Prowincji Zwiastowania Pańskiego 2005-11, duszpasterz w Meksyku 2011-17

Urodził się 15 marca 1944 w Międzybrodziu Bialskim, w ówczesnej archidiecezji krakowskiej, w rodzinie robotniczej Rudolfa i Katarzyny z d. Stwora. Spośród 10-ciorga dzieci tej rodziny, czterech braci przyjęło święcenia kapłańskie (trzech u pallotynów: Antoni, Tadeusz †2010 i Kazimierz oraz jeden w diecezji – Stanisław †2008). Liceum ogólnokształcące ukończył w Kętach. W 1961 wstąpił do nowicjatu Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego (pallotyni) w Ząbkowicach Śląskich. Tam, już 8 września tr. otrzymał pallotyńską sutannę z rąk ks. prowincjała Eugeniusza Werona i w dwa lata później złożył pierwszą konsekrację; wieczną konsekrację składał 8 września 1968 w Ołtarzewie na ręce ks. prowincjała Józefa Dąbrowskiego.

Formację seminaryjną odbywał w Ołtarzewie w latach 1962-64 i 1966-70, przerwaną zasadniczą służbą wojskową w latach 1964-66, kiedy to przebywał w jednostce wojskowej w Szczecinie-Pogodnie (od listopada do grudnia 1964 odbył w Kołobrzegu okres unitarny – do czasu przysięgi wojskowej). Święcenia kapłańskie przyjął 14 czerwca 1970 w Ołtarzewie z rąk bpa Bronisława Dąbrowskiego, a następnie przez rok odbywał studium pastoralne (tirocinium) i angażował się duszpastersko w Gdańsku Wrzeszczu przy kaplicy Matki Bożej Częstochowskiej, by 1 września 1971 rozpocząć, zgodnie z życzeniem przełożonych, studia z teologii dogmatycznej na KUL, które ukończył stopniem doktora 29 września 1977 na podstawie pracy: „Neomarksistowski obraz Jezusa. Konfrontacja z chrystologią „Gaudium et spes”, pisanej pod kierunkiem bpa dra hab. Alfonsa Nossola. Przebywał również na rocznym studium specjalistycznym w Instytucie Historycznym na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jana Gutenberga w Moguncji (1977-78), które otrzymał staraniem swego promotora.

Po powrocie z Niemiec został przeniesiony do Ołtarzewa, gdzie podejmował funkcje: wykładowcy propedeutyki teologii, teologii fundamentalnej, ekumenicznej i dogmatycznej w Seminarium (w latach 1978-94), sekretarza Instytutu Apostolskiego (16 VI 1979), prefekta alumnów (1982-84) oraz promotora powołań i radcy domu (1981-84). W 1984 został mianowany rektorem domu seminaryjnego i pełnił tę funkcję przez trzy kadencje (do 1993 r.). W strukturach Stowarzyszenia spełniał obowiązki prowincjalnego referenta ds. środków społecznego przekazu (21 IV 1981), należał do Komisji ds. Podziału Prowincji (1987), Rady Wydawniczej (1987), Komisji ds. Formacji (1988, wiceprzewodniczący) i wiceprzewodniczącego zespołu redakcyjnego Międzynarodowego Przeglądu Teologicznego „Communio”. W latach 1990-93 był radcą prowincjalnym. Po zakończeniu posługi rektora w Ołtarzewie pozostał na miejscu jako wykładowca w Seminarium i w Instytucie Teologii Apostolstwa, a następnie poprosił o rok sabatyczny (1994-95), który był zarazem jego przygotowaniem się do wykładów w Seminarium pallotyńskim (Instytut Filozofii św. Józefa Mukasy) w Yoaundé w Kamerunie, gdzie pracował w latach 1995-98 jako wykładowca i ojciec duchowny alumnów.

Powróciwszy do kraju został 15 września 1998 ustanowiony ojcem duchownym Seminarium w Ołtarzewie. W październiku tr. został wezwany na Zebranie Generalne do Rzymu, gdzie wybrano go na radcę generalnego Stowarzyszenia. Urząd ten spełniał przez jedną kadencję, do 2004. Po powrocie do Polski został 1 grudnia 2004 mianowany ojcem duchownym Seminarium w Ołtarzewie. Pełnił też w latach 2004-14 funkcję członka Komisji ds. Pośrednictwa i Arbitrażu przy Zarządzie Generalnym SAC.

Wybrany na wyższego przełożonego Prowincji Zwiastowania Pańskiego w Polsce, rozpoczął pierwszą kadencję od 22 marca 2005. Drugą kadencję zakończył 25 marca 2011. Za jego prowincjalatu w Częstochowie odbyły się dwa Zebrania Prowincjalne (V: 5-10 II 2007; VI: 8-13 II 2010). W Ząbkowicach Śląskich miało miejsce spotkanie kontynentalne wyższych przełożonych Stowarzyszenia z Europy (19-24 VI 2005), a w Ołtarzewie – wspólna sesja Zarządów Prowincjonalnych: niemiecko-austriackiej Prowincji Serca Jezusowego oraz polskich Prowincji Chrystusa Króla i Zwiastowania Pańskiego (5-6 VI 2009). Prowincja Zwiastowania Pańskiego erygowała trzy nowe domy: w Polsce (Międzyrzecz, 1 IX 2006), Korei Południowej (Yangdeogwon, 22 I 2007) i w USA (Brooklyn NY, 21 III 2007), a oraz przejęła parafie: w Szkocji w Dundee – św. Franciszka (1 IX 2007) i św. Józefa (1 IX 2010) oraz w Edynburgu – św. Jana Chrzciciela (Corstorphine), św. Kentigerna (Barton) i św. Andrzeja (Ravelston) – wszystkie trzy 7 IX 2008, a także na Białorusi (św. Bartłomieja w Mińsku, 22 I 2008). Prowincja rozpoczęła też współpracę z włoską Prowincją Królowej Apostołów w parafii św. Marty w Sarasocie na Florydzie w USA. W tym miejscu należy zaznaczyć, że Prowincja doczekała się pierwszego koreańskiego pallotyna. 16 VIII 2006 w Bundang-Dong, ks. diakon Francis An Dong Ok przyjął święcenia kapłańskie z rąk abpa Henryka Hosera.

Za kadencji prowincjalskiej ks. K. Czulaka w Poznaniu poświęcono kościół pod wezwaniem św. Wawrzyńca Męczennika i św. Wincentego Pallottiego (21 IV 2007), a w Korei Południowej w Yangdeogwon odbyło się poświęcenie domu Stowarzyszenia i kaplicy (22 V 2009). W Poznaniu powołano do istnienia wewnętrzną jednostkę organizacyjną – Drukarnię Pallottinum (14 XII 2007). Rozpoczęła ona swoją działalność 1 lipca 2008. Dyrektorem został mianowany ks. Zbigniew Rembisz, dotychczasowy zastępca dyrektora Wydawnictwa Pallottinum. W Korei, w Yangdeogwon, erygowano dom okresu wstępnego (1 III 2007). Przeniesiono też dom junioratu braci z Częstochowy do Ząbkowic Śląskich (1 X 2010).

Ks. prowincjał K. Czulak wraz z członkami swej Prowincji uczestniczył w jubileuszu „100.lecia obecności pallotynów na ziemiach polskich” (24-25 XI 2006 – 11 XI 2007). Obchody jubileuszu rozpoczęły się w macierzystym domu w Wadowicach na Kopcu. Ojciec duchowny WSD w Ołtarzewie, ks. Roman Forycki, wygłosił konferencję na temat hasła przewodniego całego Roku Jubileuszowego: "Ożywiać wiarę, rozpalać miłość, jednoczyć wysiłki". Referat pt. "100.lecie obecności pallotynów na ziemiach polskich (1907-2006)", przedstawił ks. Stanisław Tylus. Punktem centralnym uroczystości była Eucharystia koncelebrowana przez przybyłych pallotynów pod przewodnictwem kard. Stanisława Dziwisza, metropolity krakowskiego. Zakończenie jubileuszu nastąpiło w Ołtarzewie. Mszy św. przewodniczył abp metropolita warszawski Kazimierz Nycz.

Po zakończeniu kadencji prowincjała zamieszkał w Ołtarzewie, oddając się pracy duszpastersko-apostolskiej. Od 1 listopada 2011 rozpoczął pracę duszpasterską w Meksyku, w Tenango del Aire, dokąd udał się na własną prośbę. Po powrocie do kraju został 15 września 2017 skierowany do Ząbkowic Śląskich. Udzielał się tu jako spowiednik nowicjuszy i duszpasterz.

Zmarł nagle 29 września 2019 w drodze do Konstancina-Jeziornej, na doroczne rekolekcje kapłańskie. Śmierć zastała go w pociągu na trasie Wrocław-Olsztyn. Odszedł w 56. roku konsekracji w Stowarzyszeniu i w 49 roku kapłaństwa. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 5 października w Ząbkowicach Śląskich. Przewodniczył im abp Henryk Hoser, biskup senior diecezji warszawsko-praskiej i wizytator apostolski w Medziugorie. On też wygłosił homilię, w której zaznaczył: „Był to kapłan wychowawca. I właściwie całe życie w ten czy inny sposób poświęcał się formacji, jako wieloletni rektor Seminarium w Ołtarzewie, wielokrotny ojciec duchowny kleryków, którzy się do kapłaństwa przygotowywali (...) Jednocześnie miał niezwykłą zdolność apostolskiej dyspozycyjności. Patrząc na jego życiorys widzimy ile funkcji pełnił, w ilu komisjach brał udział, ile odpowiedzialności na siebie brał. Ta dyspozycyjność jest dla nas wszystkich wyzwaniem, bo jesteśmy odporni nawet na Boże wezwania wyrażane w woli przełożonych. Był też spełnionym misjonarzem. Wyjechał, jako już nie najmłodszy pallotyn, na misję do Kamerunu, gdzie był ojcem duchownym i wykładowcą teologii dogmatycznej w języku francuskim, który musiał opanować. Bardzo skrupulatnie przygotował się do swoich wykładów. Dzięki swojej ciężkiej pracy został zauważony jako kandydat do nominacji biskupiej. Później zgłosił się sam na misje do Meksyku. Inny język, kultura, kontynent, a mimo to pojechał tam i skutecznie działał”.

Pod koniec Mszy św. mówił ks. prowincjał Adrian Galbas: „Umarł między jednym a drugim uderzeniem serca, między jednym a drugim stukotem kół pociągu (...) umarł gdzieś, nie wiadomo gdzie, pomiędzy Wrocławiem a Warszawą. Wbrew sobie dojechał aż do Olsztyna. Umarł sam, wśród obcych ludzi, słysząc strzępy ich rozmów o życiu, bo takie toczy się zwykle w pociągu. Czy dawał jakieś znaki, że potrzebuje pomocy? Czy nawet na to nie miał już siły? Umarł w drodze na swoje kapłańskie rekolekcje. Pilnował ich z gorliwością nowicjusza. Pewnie od wstąpienia do nowicjatu nie opuścił żadnych. Przypuszczam też, że nie opuścił żadnej godziny brewiarzowej, żadnego różańca, nie mówiąc już o Mszy św.”.

Ks. rektor Marek Chmielniak odczytał telegram kondolencyjny nadesłany przez abpa Tadeusza Wojdę i wspomniał o innych telegramach przesłanych m.in. przez abpa Alfonsa Nossola i o. Arkadiusza Sosnę – prowincjała Instytutu Ojców Szensztackich. Przesłanie ks. Jakuba Nampudakama, generała Stowarzyszenia, skierowane do uczestników uroczystości pogrzebowych, odczytał ks. Stanisław Stawicki SAC, współpracownik Zarządu Generalnego, a potem przemawiali: ks. wiceprowincjał Prowincji Chrystusa Króla, ks. Waldemar Pawlik SAC, w imieniu kolegów kursowych Zmarłego – ks. Stanisław Rudziński SAC i w imieniu Rodziny, na prośbę ks. Antoniego Czulaka – ks. Czesław Parzyszek SAC, przypominając jeszcze inne cechy Zmarłego, jak: skromność, towarzyszący mu zawsze uśmiech i pokój. W uroczystościach pogrzebowych uczestniczyło ok. 60 kapłanów, a wśród nich ksiądz proboszcz z rodzinnej parafii ks. Kazimierza, alumni, bracia i nowicjusze oraz rodzina (m.in. siostra Zmarłego z mężem) i przyjaciele. Kondukt na cmentarz poprowadził ks. prowincjał Adrian Galbas. Doczesne szczątki Zmarłego zostały złożone w kwaterze pallotyńskiej na tamtejszym cmentarzu komunalnym przy ul. Bohaterów Getta.




Oprac.: Stanisław Tylus SAC
Ostatnio zmodyfikowano: 6 listopada 2019