Dziś, to jest 20 września 2024, mija rocznica śmierci
:bp Konrad Walter (†2018)
s. Estera Stachnik (†2019) Wczoraj, to jest 19.09.2024, miała miejsce rocznica śmierci:
Brak wspomnienia zmarłych
W dniu jutrzejszym, to jest 21.09.2024, przypada rocznica śmierci:
ks. Szczepan Barcikowski (†2005)
ks. Stefan Dusza (†2017)
PROWINCJA CHRYSTUSA KRÓLAKRZYWOŃ Marek Ryszard (1962 – 2006), ksiądz, pracownik Pallotyńskiego Sekretariatu Misyjnego, rekolekcjonista
Urodził się 25 I 1962 w Katowicach, w rodzinie inteligenckiej Ryszarda, inżyniera geodety, i Jadwigi z d. Konsek, pracownika umysłowego. Po ukończeniu szkoły podstawowej rozpoczął w 1977 naukę w Liceum Ogólnokształcącym im. A. Zawadzkiego w Katowicach. W 1981 wstąpił do stowarzyszenia, a nowicjat rozpoczął 1 X w Ząbkowicach Śląskich. Pierwszą profesję złożył 29 IX 1983 w Ołtarzewie na ręce ks. prowincjała Henryka Kietlińskiego, a wieczną 14 IX 1987 w Jaroszowicach k. Wadowic na ręce ks. prowincjała Czesława Parzyszka. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w Ołtarzewie. Pracę seminaryjną napisał pod kierunkiem ks. dra Leonarda Górki pt. Eklezjologiczno-ekumeniczny wymiar misji świętych Cyryla i Metodego w nauczaniu Jana Pawła II (1987). Święcenia kapłańskie przyjął 7 V 1988 z rąk prymasa Polski Józefa kard. Glempa.
Po święceniach został skierowany do pracy duszpasterskiej w Rynie jako wikariusz. W latach 1989-91 kontynuował studia na Salezjańskim Instytucie Wychowania Chrześcijańskiego w Warszawie. Zgodnie z jego zainteresowaniem w 1990 podjął pracę duszpasterską w Ruchu SOS (Obrony Poczętego Życia) oraz Sekretariacie ds. Apostolstwa, a następnie w Pallotyńskim Sekretariacie Misyjnym w Ząbkach. W 1994 został skierowany do pracy w Zakopanem, do prowadzenia domu rekolekcyjnego. W 1995 został przeniesiony do Otwocka, do pracy jako kapelan szpitala oraz duszpasterz współpracowników i wspólnot ZAK. Następnie w 1997 zamieszkał jako rekolekcjonista w pallotyńskiej wspólnocie w Sandomierzu, a w 2000 został skierowany do Hodyszewa, gdzie nadal pracował jako rekolekcjonista. W 2003 wrócił do Ząbek, aby podjąć pracę na rzecz Sekretariatu Misyjnego w charakterze rekolekcjonisty. Ks. Marek był przewodnikiem grupy niebieskiej w pielgrzymce z Suwałk do Ostrej Bramy w Wilnie (1994-2003). Przejawiał też uzdolnienia muzyczne, którymi ubogacał współbraci, np. w nowicjacie i seminarium przygotowywał oprawy muzyczne dla różnych spektakli poetycko-muzycznych.
Już podczas jego pobytu w Hodyszewie w 2001 rozpoznano u niego chorobę nowotworową w gałce ocznej. Od tej chwili, prowadząc w sposób umiarkowany pracę rekolekcyjną, rozpoczął proces leczenia. Choroba postępowała mimo zabiegów lekarzy. Ostatnie lata wymagały pomocy lekarzy specjalistów, stąd jego prośba, by mógł zamieszkać w Katowicach, w domu rodzinnym. Przez ostatnie miesiące, z racji bardzo nasilającej się choroby, przebywał w Hospicjum Cordis „Gościna Serca” św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Mysłowicach, gdzie zmarł 8 II 2006 o godz. 4.30. Do końca miał nadzieję na wyzdrowienie. Liczył na cud i z tą intencją odbył jeszcze w styczniu 2006 „pielgrzymkę nadziei” do grobów: św. Ojca Pio, św. Wincentego Pallottiego i Ojca Świętego Jana Pawła II; wtedy też odwiedził pallotyński dom generalny w Rzymie.
Msza pogrzebowa została odprawiona 11 II o godz. 12.00 w kościele pw. Podwyższenia Krzyża Świętego i MB Uzdrowienia Chorych w Katowicach (Osiedle Tysiąclecia – Dolne). Przewodniczył jej i homilię wygłosił ks. wiceprowincjał Czesław Parzyszek. Po mszy zwłoki ks. Marka spoczęły w grobie rodzinnym na cmentarzu parafii św. Anny w Katowicach Janowie-Nikiszowcu, obok jego rodziców.
„Z miejsc kapłańskiej służby najbardziej kochał dwa. Konfesjonał i ambonę. Do codziennej jutrzni dodawał modlitwę ojca Pio za wszystkich, których tego dnia miał wyspowiadać. I ojciec Pio pewnie nie pozostawał głuchy na te natrętne wołania, bo ze spowiedniczej posługi ks. Marka korzystało wielu i korzystali chętnie. […] Choć jego kapłaństwo nie trwało długo, wygłosił chyba setki kazań, rekolekcji i misji. Mówił do małych grup i do tłumów, do księży i do kleryków, do ludzi konsekrowanych i do ludzi świeckich. Słuchałem go chętnie, bo nie był nudny, nadęty i przemądrzały. Przeciwnie: mówił jasno i ciekawie, a przede wszystkim głęboko. I bardzo poważnie traktował swoich słuchaczy […] Dbał o każdy szczegół. Był perfekcyjnie przygotowany: żadnej taniej retoryki, żadnego naciągania i żadnego podlizywania” (A. Galbas).
Ostatnio zmodyfikowano: 12 stycznia 2015 (uzupełniono 6 listopada 2019)
Tekst biogramu: Tylus Stanisław, Leksykon polskich pallotynów (1915-2012), Ząbki 2013, 306-307
Materiały źródłowe
Bóg w miłosierdziu bogaty jest!
Homilia wygłoszona podczas Mszy św. pogrzebowej za śp. ks. Marka Krzywonia SAC przez ks. Czesława Parzyszka SAC w Katowicach, w dniu 11 lutego 2006 roku.
Życie każdego człowieka jest niepowtarzalną historią. Niezbadane są dzieje człowieka. Pozostaną one zawsze wielką tajemnicą. Podobnie jest z tajemnicą śmierci. Nie sposób przewidzieć jej daty. Każda ma inne oblicze, niepowtarzalną scenerię, ukryte drogi i zawsze zaskakuje. Tylko Bóg, który jest Miłością – jak to przypomniał w pierwszej encyklice papież Benedykt XVI – jest dawcą życia i Panem śmierci. On powołuje do życia na tej ziemi i On wzywa do życia wiecznego. Śmierć zagościła w Rodzinie w Rodzinie Pallotyńskiej; wczoraj chowaliśmy na ziemi kujawsko-pomorskiej, w Kowalu naszego współbrata ks. ppłka Marka Strzeleckiego, który zginął w wypadku samochodowym, przeżywszy 54 lata życia; dziś jesteśmy tu w Katowicach, aby oddać ostatnią posługę też ks. Markowi, który zmarł 8 lutego. I też trudno zrozumieć, jak śmierć upodobała sobie również w rodzinie Krzywoniów: nie tak dawno chowaliśmy śp. Tatę Marka i Tomka, przed świętami Bożego Narodzenia ich Mamę, a dziś ks. Marka, pallotyna. Wszystkie były przedwczesne, ale śmierć śp. Marka, który ukończył zaledwie 44 lata jest nadzwyczaj przedwczesna. Można na nią patrzeć po ludzku i wtedy wywołuje ból i łzy, bo odszedł człowiek, kapłan, pallotyn, zdolny duszpasterz, który dokonał wiele dobra i który jeszcze mógłby pracować na niwie Pana, ale choroba nowotworowa w ciągu kilku lat zniszczyła całkowicie jego organizm.
Przy trumnie zawsze stajemy z zadumą, ale i z pytaniem o sens śmierci i sens życia. Stawia je każdy wierzący i niewierzący, młody i stary. I choć wiemy, że śmierć wpisana jest w ludzkie życie, choć uznajemy prawdę zawartą w Księdze Koheleta, że jest czas życia i śmierci, że na wszystko jest wyznaczona godzina pod słońcem; choć przyznajemy rację psalmiście, że dni człowieka są jak sen poranny, jak trawa, która rankiem rośnie i kwitnie, wieczorem więdnie i usycha, to jednak życie ludzkie – cud miłości – jest wielką wartością, a śmierć zawsze przychodzi za wcześnie i pozostawia w sercu tęsknotę. Stając przy trumnie ks. Marka Krzywonia, który ostatnio szalenie cierpiał, może rodzić się wiele pytań. Dlaczego cierpienie, dlaczego tak wczesne odejście kapłana-pallotyna, tak bardzo dziś potrzebnego, możemy jedynie posłuchać mądrej rady mędrca Seneki: „Tak jak komedia, tak i życie: nie ważne, jak jest długie, ważne jest, jak jest rozegrane”. Ponadto, Bóg ma swoje plany; życie człowieka pisane jest miłosną ręką Miłosiernego Boga i On zabiera człowieka z tego świata w najlepszym dla niego czasie. Bóg przeciął pasmo wielkich cierpień ks. Marka. Wprawdzie, tak po ludzku patrząc, łzy cisną się nam wszystkim do oczu, to jednak jako ludzie wiary spójrzmy na tę śmierć oczyma wiary, do której nas nawoływał, którą nas karmił śp. ks. Marek oraz w świetle dzisiejszej Liturgii Słowa.
„Zdało się oczom głupich, że pomarli, a oni trwają w pokoju” (Mdr 3,1-9). Przez śmierć zmarli należą już do Boga. Tę podstawową prawdę przypomniał nam autor natchniony w pierwszym czytaniu. Ileż w tych słowach nadziei. Nie lękajmy się. Bóg jest Bogiem miłości i miłosierdzia. Ks. Marek na obrazku prymicyjnym napisał słowa Henryka Sienkiewicza: „Wiara i ojczyzna to jeden wielki ołtarz, a człowiek to źródło mirry, którego przeznaczeniem jest płonąć na chwałę tego ołtarza”. Ks. Marek płonął za życia, płonie ogniem miłości także po śmierci w domu Ojca. Śmierć nie jest unicestwieniem człowieka: „zdało się oczom głupich, że pomarli, ... a oni trwają w pokoju... nadzieja ich pełna jest nieśmiertelności... wierni w miłości będą przy Nim trwali”. Bóg nasz jest Bogiem życia, nie śmierci. Śmierć nie jest końcem, życie nie kończy się grobem. Człowiek przez śmierć przechodzi do Boga żywego, Boga naszych pragnień, tęsknot i naszych nadziei. „Jam jest zmartwychwstanie i życie – powiedział Chrystus – kto we Mnie wierzy, choćby umarł żyć będzie”. Codziennie doświadczamy tajemnicy przemijania – jesteśmy tylko pielgrzymami na ziemi, a nasza ojczyzna jest w niebie.
„Któż nas może odłączyć od miłości Chrystusowej?”. Św. Paweł w Liście do Rzymian (8, 31b-39) stawia nam to pytanie w obliczu śmierci. I odpowiada: „...jestem pewien, że ani [...] utrapienie, ucisk, czy prześladowanie, głód czy nagość, niebezpieczeństwo czy miecz, [...]że ani śmierć, ani życie... ani rzeczy teraźniejsze, ani przyszłe – po prostu – nic nie może nas odłączyć od miłości Boga i to dzięki Temu, który nas umiłował”. Jeżeli Bóg z nami, któż przeciwko nam? Bóg wydał z miłości Swojego Syna, który za nas cierpiał i poniósł śmierć na krzyżu, aby nas uwolnić od śmierci i darować nam życie wieczne. Czyż życiem swoim i jakże wielkim cierpieniem oraz słowami testamentu, zapisanym na obrazku prymicyjnym, ks. Marek nie potwierdza prawdy słów św. Pawła?
Ponadto, konsekracja, którą ks. Marek złożył w Stowarzyszeniu, „korzeniami sięga głęboko w konsekrację chrztu”. W ten sposób dążył on do nadania swemu życiu maksymalnie radykalnego charakteru ewangelicznego. Ponadto, Liturgia pogrzebowa poprzez znaki wskazuje na związek, jaki zachodzi między chrztem i konsekracją zakonną a śmiercią. Pokropienie trumny jest przypomnieniem polania wodą w czasie chrztu, a zapalony Paschał symbolizuje Chrystusa Zmartwychwstałego. Śmierć zatem nie jest odejściem w nicość, jest wejściem do nowego życia. Stąd mamy w sercu nadzieję, gdy stoimy przy trumnie ks. Marka.
Ks. Marek był kapłanem duszpasterzem w wielu miejscach, jak słyszeliśmy w biogramie. Był bardzo uzdolniony. Był człowiekiem wielu pragnień. Jeszcze będąc klerykiem bardzo pragnął pracować w ruchu SOS (obrony życia). Miał zdolności kaznodziejskie. Przemawiał do serc ludzi młodych i starych, prostych i uczonych. To była jego pasja. Wygłosił wiele serii rekolekcji i misji ludowych z bardzo dobrym skutkiem. Ulubionym czasem ks. Marka było pielgrzymowanie do Tej, co w Ostrej świeci Bramie – Matki Miłosierdzia. Przewodził grupie niebieskiej, głosił konferencje, spowiadał, dawał rady, jednał wielu – nawet wtedy, gdy rozpoczęła się choroba nowotworowa.
Wielu ludzi na wieść o śmierci poprzez internet wypowiedziało swoja wdzięczność. Oto niektóre z wypowiedzi:
„Przez 7 lat nasze grupy pielgrzymowały obok siebie [..]. Niestety, nowe zadania, jakie postawiono przede mną nie pozwalały na dalsze pielgrzymowanie. Trzeba było pożegnać się z grupą. Kontakt jednak nadal utrzymywaliśmy. Głosił rekolekcje dla mojej młodzieży w parafii Świętych Polskich Braci Męczenników w Bydgoszczy. Nawet wówczas, gdy choroba dawała się we znaki przybył ponownie do Bydgoszczy, aby wygłosić kolejne rekolekcje, tym razem dla dorosłych. Śmiało mogę powiedzieć, że był prawdziwym Przyjacielem. Dziękuję Bogu, że postawił Marka na mojej drodze...”;
Ktoś inny z pielgrzymów na wieść o śmierci ks. Marka napisał: „Nawet nie wiem co napisać. Cztery razy byłem z ks. Markiem na pielgrzymce, później wiele wspólnych wyjazdów. Potem widziałem jak cierpiał, strasznie cierpiał i gdy widziałem go po raz ostatni, gdy jeszcze w miarę sprawny odprawiał Eucharystię, gdy w cierpieniu wygłosił kazanie o miłości do Boga i godzeniu się na Jego wolę. Za każdym razem emanował radością, spokojem, pogodą ducha i humorem – tryskał Miłością do Boga. A dziś już w niebie szczęśliwy, bez bólu spotyka się z niedawno zmarłymi tatą i mamą i patrzy na nas wszystkich, których znał i kochał i uczy tego co mówił tu na ziemi, że kochać Boga i bliźniego, że nigdy nie zawiedzie nas nadzieja. Wiele można o Marku pisać, wiele wspomnień, wiele słów. Tak po ludzku będzie nam go bardzo brakowało ale wiemy, że mamy w niebie orędownika. Pamiętaj o nas. My zapewniamy o modlitwie za Ciebie i Twego brata. Z Bogiem Marku! Dziękuję Ci Bracie!”;
„Dziękuję Ci, Bracie Kapłanie, dziękuję Przyjacielu! Dziękuję za te 5 lat naszej znajomości. Dziękuję Ci za czas poświęcony dla mnie, za posługę kapłańską dla mnie, za pamięć, za modlitwę. Dziękuję Ci za tę troskę, która towarzyszyła, kiedy nie miałem już sił by cokolwiek dalej czynić. W moim sercu pozostaniesz na zawsze, pozostaniesz w nim jako wzór człowieka, kapłana, pielgrzyma. Z całego serca dziękuję za wszystko! Nie zdołam słowami wypowiedzieć wdzięczności, mój dług będę spłacał Tobie modlitwą. Wierzę, że teraz będziesz pośrednikiem u Pana w tej całej mej walce o życie. Nic tak nie potrafiło zbudować, jak sposób przeżywania Twojego cierpienia. Cierpiałeś, ale nigdy nie usłyszałem od Ciebie pytania: dlaczego? Cierpiałeś, ale to wszystko łączyłeś z Krzyżem Chrystusa. Pamiętam Twoje słowa, które wypowiedziałeś mi kiedy, już cierpiałeś. Powiedziałeś, że kiedy już odejdziesz to pragniesz, by na twoim skromnym grobie wypisano słowa: I nic nad Boga! Teraz Jesteś z Nim w niebie, teraz radujesz się niebieskim szczęściem! Marku żegnam Cię! Żegnam tylko na chwilę! Zrobię wszystko w swoim życiu, abym kiedyś na końcu mógł się spotkać tam na górze!”; „Niech Odpoczywa w Pokoju! To wielka strata dla pallotynów i dla Kościoła. Był wspaniałym kapłanem, wiernym do końca. Nasza pielgrzymka ma teraz dobrego orędownika w niebie. Grupa żółta w dniu pogrzebu podczas spotkania w Łodzi odprawi w intencji ks. Marka Mszę Świętą. Ks. Jarek wraz całą grupą żółtą”;
„Był wspaniałym człowiekiem jeszcze lepszym księdzem. Wielu ludziom pomógł. Będzie go brakować dla wszystkich. Pokój jego duszy... Konrad i Ania dziękują Bogu za Ciebie”;
„Marku, pojawiłem się w niebieskiej przed Tobą, ale to Ty pokazałeś mi co to znaczy pielgrzymować, co to znaczy żyć. To ty nas stworzyłaś. Nas – grupę pielgrzymkową, niebieską. Nas – Gosię i Grzegorza. Dzięki Tobie teraz jesteśmy małżeństwem. Żadne słowa nie wyrażą wdzięczności za to wszystko co dzięki Tobie osiągnęliśmy. Na zawsze zapamiętamy słowa które tak często powtarzałeś: „Przypadki są tylko w gramatyce”. Nic nie dzieje się przypadkowo. Ty już nie cierpisz. Wspieraj nas po tamtej stronie byśmy pielgrzymowali do bram nieba. Kiedyś spotkamy się po tamtej stronie życia. Pokój Twojej duszy”; „Księże Marku! Było dla mnie ogromnym zaszczytem wspólnie z Tobą pielgrzymować! Z całą grupą oddajemy Ci cześć i hołd! Zapewniam o naszej pamięci modlitewnej! A Boga prosimy o jedno! By nam dał więcej takich Pasterzy jak Ty – prawdziwie według Jego Serca! ks. Marian wraz z grupą białą”.
Te świadectwa mówią najlepiej o twoim, księże Marku pielgrzymowaniu, o twoim sercu. Wielu z pielgrzymów przybyło dziś na te Mszę św. z dalekich stron.
Ks. Marek miał dar docierania do ludzkich serc. Pomagał młodzieży w odkrywaniu ich drogi życiowej. Wielu młodym pomógł w drodze do kapłaństwa czy życia konsekrowanego. Poczytywał to sobie za wielką łaskę. Mimo swojej grzeszności, o której sam wspomina w testamencie, łaskę powołania uważał za najcudowniejszy dar, jaki otrzymał od Boga. „Choć wiele razy zapominałem o tej godności – pisze w testamencie – zawsze starałem się być Mu [Bogu] wierny i Jego oraz służbę dla Jego Królestwa stawiałem na pierwszym miejscu w moim życiu”.
Ks. Marek umiał być wdzięczny. W testamencie z 4 czerwca 2001 roku, po rozpoznaniu dużego guza w gałce ocznej, napisał: „Na początek pragnę z całego i z całej duszy podziękować Panu Bogu za dar życia i za moich kochanych Rodziców, którzy obdarzyli mnie swoją wielką miłością i troską przez całe moje życie. Chcę dziękować za mojego jedynego Braciszka, od którego również zawsze doznawałem wsparcia i pomocy.
Chcę wyrazić wdzięczność Panu Jezusowi, który spojrzał na mnie z miłością i obdarzył łaską powołania [...]. Za każdą odprawioną Mszę świętą, za każde rozgrzeszenie, którego w Jego Imię udzieliłem – wysławiam Twoją Miłość Nieskończoną. Za dar słowa i możliwość głoszenia Dobrej Nowiny – wysławiam Twoją Miłość.
W specjalny sposób chcę podziękować Duchowi Świętemu za dar, który – niestety – tak późno sobie uświadomiłem i zacząłem nim żyć – to dar pomagania młodzieży w odkrywaniu najwspanialszej przygody życia jaką jest droga powołania kapłańskiego i zakonnego”. Tu następuje długa lista księży i kleryków pallotyńskich oraz niektórych kapłanów diecezjalnych i sióstr zakonnych. Na koniec testamentu – oprócz woli rozporządzenia dobrami prywatnymi, ks. Marek napisał następujące słowa: „Chcę też [...] przeprosić wszystkich, których w jakikolwiek sposób zraniłem słowem, spojrzeniem czy zachowaniem [...] nic nie mam na usprawiedliwienie, proszę tylko: wybaczcie! [...] proszę o pamięć w modlitwach. Niech zginie moje życie, a żyje we mnie Bóg, Miłość Nieskończona. W Twoje ręce, Ojcze, powierzam ducha mego. Alleluja! Do zobaczenia w bezpiecznym Domu naszego Ojca”.
Takim był ks. Marek. Chyba najtrudniejszym etapem jego życia był etap cierpienia, który rozpoczął się ponad 4 lata temu. Przyjął je ze spokojem. Miał udział w cierpieniach Jezusa. Nie można o tym mówić bez wzruszenia. Nawet nie wyobrażamy sobie, ile w ostatnich latach przecierpiał. Nie uskarżał się na choroby. Miał swoje problemy, które bardzo przeżywał, ale wynagradzał je dobrocią, pracowitością, poświęceniem i cierpieniem. Wszystko pozostawało w jego skromnym pokoiku. Nie można tego zrozumieć bez łaski wiary. Miał nadzieję na zdrowie do końca. Liczył na cud. Z tą intencja pojechał do sanktuarium O. Pio do Włoch. Niestety, Pan zaprosił go do domu Ojca w wczesnym rankiem.
„Nadeszła godzina...” (J 12,23-26). Ewangelia mówi o godzinie, która nadchodzi, aby Jezus został uwielbiony. Ale przecież Chrystus wyznał przed Ojcem swoim: „Ojcze chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie ja jestem”. To jest nasza radość i nadzieja. To jest nasze wyznanie wiary. Wierzymy, że dla kochanego ks. Marka tak szybko nadeszła godzina, w której przeszedł ze śmierci do życia „w domu Ojca, gdzie mieszkań jest wiele”...
Zgromadzeni na Mszy św. wielbimy Boga i dziękujemy Mu:
– za taki dar życia ks. Marka, za wszystkie jego talenty od Boga otrzymane,
– za jego kapłaństwo i wezwanie do Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego, za wieloraką pracę duszpasterską,
– za Rodziców, Brata, Rodzinę, Wychowawców,
– za jego służbę i posługiwanie Ludowi Bożemu i za jego cierpienie,
– za wszystkie jego dzieła – za wszystko, czego wypowiedzieć się nie da!
Modlimy się za niego wdzięcznym sercem: „Ukaż mu, Panie, ścieżkę życia wiecznego, pełnię radości przy Tobie i wieczne szczęście po Twojej prawicy”, bo pragnął Ciebie, jak zeschła ziemia.
Żegnając Ciebie, Kochany Księże Marku, nasz Współbracie, dziękujemy Ci za wszelkie dobro, jakie zostawiasz: za Twoje apostołowanie, za trud i oddanie, za wielkie serce, za niezapomniany ogromny dar cierpienia. Pozostaniesz w naszej wdzięcznej miłości tych, którym się poświęciłeś. Dziękuję za Twoją wyobraźnię miłosierdzia... Módl się za Stowarzyszenie, za polskie prowincje Pallotynów, które zbliżają się do jubileuszu 100.lecia pobytu na ziemiach polskich. Proś Pana o nowe powołania, które były Twoją cząstką życia, proś o wierność i gorliwość wzrastania w świętości, za niegasnącą i pełną miłość dla biednych, opuszczonych, skrzywdzonych... Proś Pana, abyśmy życiem pisali dalszy ciąg historii pallotyńskiej według charyzmatu św. W. Pallottiego.
Tobie, Tomku i Rodzinie składam wyrazy współczucia, uznania i jedności w modlitwie. Dziękuję Ci za Twoje i Twojej żony poświęcenie dla Marka, za nieprzespane noce, za czuwanie, za braterska miłość, która nie szuka swego. Dziękuję Księdzu Proboszczowi i Duszpasterzom tej parafii – to dzięki Wam ks. Marek czuł tu się jak u siebie w domu. Ciepłe słowa kieruje do Przyjaciół, Współbraci Pallotynów obydwu Prowincji, do Sióstr Zakonnych, i do was wszystkich tutaj zebranym. Dziękuję w sposób szczególny Wspólnocie w Ząbkach, na czele z Ks. Rektorem i Sekretarzem ds. Misji za wszelkie dobro dla Marka uczynione.
Nie wiem, jak dziękować Hospicjum w Mysłowicach. Nie znajduję słów uznania dla Księdza Kapelana, Pani Dyrektor, Pielęgniarek, Woluntariuszy. Swoim poświęceniem bez reszty pokazaliście, co znaczy mieć wyobraźnię miłosierdzia. Niech Bóg sam będzie Waszą nagrodą!
Przedwczesna śmierć ks. Marka każe nam liczyć dni naszego życia. Warto je dobrze przeżyć: każdy dzień, godzinę, każdą chwilę... Francuski myśliciel zwykł mawiać: „Istnieją tylko dwa światy: jeden, w którym zamieszkujemy krótko, by z niego odejść i nigdy nie wrócić: drugi, do którego wkrótce przyjdzie nam wejść i nigdy go nie opuścić. Pierwszemu z tych światów służą zaszczyty i wielkie fortuny; drugiemu służba temu, co piękne, dobre i szlachetne. Trzeba wybierać!”.
Św. W. Pallotti daje nam wspaniałą radę: „Wykonuj wszystko jak najstaranniej. Z tego, co widzisz, co słyszysz lub czytasz – ucz się wydobywać wszystko, co może być korzystne dla twego uświęcenia. Co możesz zrobić dziś, nie odwlekaj do jutra; rób wiele, a mało mów. Dla innych bądź jak czuła matka, dla siebie jak surowy sędzia”.
****************
List kondolencyjny do uczestników pogrzebowej Mszy św. w intencji Księdza Marka Krzywonia, 11 lutego 2006 r.
Rzym, 8 lutego 2006
Droga Rodzino naszego Współbrata, Księdza Marka Krzywonia,
Drodzy Przyjaciele i Znajomi Księdza Marka,
Drodzy Współbracia Pallotyni z obu polskich Prowincji
Z pallotyńskiego Domu Generalnego w Rzymie pragniemy Warn przesłać serdeczne wyrazy współczucia i jedności w smutku, jaki ogarnął nas wszystkich na wieść o śmierci Księdza Marka.
Wiemy, że przez kilka ostatnich lat walczył z cierpieniem wyniszczającej choroby i znosił z podziwu godnym męstwem kolejne tragiczne wydarzenia, które dotykały Jego Rodzinę. Do końca jednak starał się patrzeć na swoje życie oczyma nieugiętej wiary i niezniszczalnej nadziei. Jeszcze w styczniu tego roku odbył swoją „pielgrzymkę nadziei” do Grobów św. ojca Pio, św. Wincentego Pallottiego i Ojca Świętego Jana Pawła II. W tym czasie odwiedził także nasz Dom Generalny.
Jego ziemskie pielgrzymowanie nadziei dobiegło końca. Wierzymy, że jego nadzieja została spełniona i że w Domu Miłosiernego Ojca Ksiądz Marek znalazł uwolnienie od wszelkich cierpień i pełnię życia w Zmartwychwstaniu.
Dziękujemy Bogu za dar powołania Księdza Marka do służby kapłańskiej i Rodziny pallotyńskiej. Wierzymy, że Jego służba dla Chrystusa, „Kapłana na wieki”, da Księdzu Markowi udział w wiecznej Liturgii Nieba.
Wyrażamy także szczególną wdzięczność wobec wszystkich, którzy w ostatnich miesiącach trwali przy Księdzu Marku, starając się ulżyć Jego cierpieniu i towarzysząc Mu w najtrudniejszych chwilach.
Przy Grobie naszego Założyciela, św. Wincentego Pallottiego, łączymy się z Wami w modlitwie. Niech Pan umocni naszą nadzieję, że ludzkie życie się nie kończy, ale przemienia i w Bogu znajduje dopełnienie.
W imieniu własnym i wspólnoty Zarządu Generalnego
Ks. Friedrich Kretz SAC, generał
