Dziś, to jest 9 października 2024, mija rocznica śmierci
:br. Jan Wilczyński (†1981)
br. Wojciech Grobel (†1983)
ks. Jan Kowalski (†1993)
s. Paula Buchwald (†2007)
br. Marian Nowotnik (†2013)
ks. Stanisław Orlikowski (†2021) Wczoraj, to jest 8.10.2024, miała miejsce rocznica śmierci:
Brak wspomnienia zmarłych
W dniu jutrzejszym, to jest 10.10.2024, przypada rocznica śmierci:
Brak wspomnienia zmarłych
PROWINCJA ZWIASTOWANIA PAŃSKIEGOKORBECKI Tadeusz Stanisław, kryptonimy i pseudonim: „n”, T, Kot (1941 – 2016), ksiądz, misjonarz w Brazylii 1973-98 i Meksyku 1999-2008, redaktor pisma „Promień” 1986-89, współzałożyciel brazylijskiej regii Matki Bożej Miłosierdzia, pionier Miłosierdzia Bożego w Brazylii
Urodził się 24 I 1941 w Błędowej Tyczyńskiej, w diecezji przemyskiej, w rodzinie rolnika Walentego i Anieli z d. Mazimek. Następnego dnia ochrzczono go w kościele parafialnym w Chmielniku (w latach 1949-98 miejscowość ta nosiła nazwę Chmielnik Rzeszowski). Od 1 IX 1957 do 1961 uczęszczał do NSD w Wadowicach na Kopcu.
W Ząbkowicach Śląskich rozpoczął nowicjat i 8 IX 1961 przyjął tam pallotyńską sutannę z rąk ks. Eugeniusza Werona. Również w Ząbkowicach dwa lata później, na ręce tegoż prowincjała, złożył pierwszą profesję, a wieczną – 8 IX 1968 w Ołtarzewie – na ręce ks. Józefa Dąbrowskiego. W latach 1962-64 studiował w Ołtarzewie filozofię. Jako kleryk został 3 XI 1964 powołany do zasadniczej służby wojskowej, którą odbywał w Opolu do 1966. Po powrocie do seminarium ponowił drugą profesję i kontynuował studia teologii (1966-70). Pracę seminaryjną napisał pt. Paradoksy Ewangelii (Ołtarzew 1969). Święcenia kapłańskie przyjął 14 VI 1970 w Ołtarzewie z rąk bpa Bronisława Dąbrowskiego.
Po święceniach przez rok odbywał w Gdańsku (dom przy ul. Elżbietańskiej) studium pastoralne, tzw. tirocinium, przygotowujące go do pracy duszpasterskiej, a następnie pozostał tam przez kolejny rok 1971-72. Placówkę opuścił 15 I 1973, by przygotować się do wyjazdu na misje do Brazylii. Polskę pożegnał 2 IV, by zatrzymać się na krótko w Paryżu i stąd 4 IV wyleciał do Rio de Janeiro, a potem do Erechim. Przybył tam w grupie trzech pionierów powojennej historii misyjnej polskich pallotynów (księża: Jan Jędraszek i Czesław Zając). Doświadczenia duszpasterskie zdobywał najpierw w polskiej parafii Getúlio Vargas, na południu Brazylii (u ks. proboszcza kanonika Stanisława Olejnika †1987), w diecezji Erechim, a następnie przybył do Rio de Janeiro, gdzie z ks. Jędraszkiem przeszedł przez 3-miesięczne studium, pogłębiając znajomość języka portugalskiego i kultury brazylijskiej. Obaj zatrzymali się u włoskich pallotynów pracujących od wielu lat w dwóch rozległych parafiach w Bento Ribeiro – dzielnicy położonej na peryferiach Rio de Janeiro.
Już 30 VI 1974 ks. Tadeusz został proboszczem parafii São Roque w Rio de Janeiro. Funkcję tę spełniał do 1981, a potem był tam wikariuszem. W latach 1975-79 pełnił urząd wicedelegata prowincjała na Brazylię. Ks. Tadeusz uzyskał teren w rozwijającej się dynamicznie dzielnicy Vila Valqueire, na którym w 1980 zaczął budowę kościoła pw. Miłosierdzia Bożego (Divina Misericórdia). Z pomocą architekta i inżynierów sam przygotował projekt i plany świątyni. „Kiedy zostały zatwierdzone, można było zaczynać. Na pierwszy apel o pomoc w budowie kościoła nikt nie odpowiedział, więc ks. Korbecki sam rozpoczął wykopy łopatą. Potem zjawił się jeden chętny i przez kilka dni pracowali razem. Powoli jednak ludzi ruszyło sumienie, zaczęli pomagać, organizować sprzęt i praca naprawdę ruszyła. Dlatego już [27 IX 1981] biskup pomocniczy archidiecezji [São Sebastião do Rio de Janeiro], Carlos Alberto [Etchandy Gimeno Novarro †2003], poświęcił kamień węgielny – zostały ukończone fundamenty kościoła” (Lesław Gwarek, 40-lecie polskich pallotynów w Brazylii, w: Posłani. Misyjne zaangażowanie pallotynów, Ząbki 2015, s. 70). W uroczystości poświęcenia kamienia węgielnego uczestniczył generał Stowarzyszenia ks. Ludwig Münz.
W 1981 zrezygnował z probostwa São Roque i zajął się tylko budową kościoła. Wznoszenie murów świątyni zakończono w V 1983 (do 1987 kościół został niemal całkowicie wykończony). Kościół zbudowano bez żadnych dotacji, wysiłkiem wielu parafian i ludzi dobrej woli. Proboszcz wykonywał prace elektryczne, hydrauliczne, kamieniarskie i wszystkie inne możliwe. Już 9 V 1983 Eugênio kard. de Araújo Sales (†2012), abp São Sebastião do Rio de Janeiro, erygował parafię Miłosierdzia Bożego, a ks. Tadeusz został ustanowiony proboszczem (był nim do 29 II 1992; od tego czasu był tam wikariuszem). Po zakończeniu budowy kościoła rozpoczął wznosić przy parafii dom dla ludzi starszych. Pomagał też w budowie domów ludzi biednych.
W okresie 1990-95 sprawował w delegaturze brazylijskiej funkcję sekretarza ds. Miłosierdzia Bożego (od 1993 agenda ta nosiła nazwę Sekretariat ds. Kultu Miłosierdzia Bożego). Ks. Korbecki zorganizował kongres poświęcony problematyce miłosierdzia Bożego, wydał dokumenty Stolicy Apostolskiej na ten temat oraz krótki życiorys s. Faustyny Kowalskiej, obrazki i modlitwy. Obowiązki spowiednika nowicjuszy wykonywał w latach 1995-97. Wikariuszem w parafii São Sebastião w Itaipu (dzielnica miasta Niterói) został mianowany 22 IV 1996.
W 1998 powrócił do kraju i zatrzymał się początkowo w Gdańsku (od 25 XI w domu przy ul. Elżbietańskiej), a następnie w Warszawie (od 1 II 1999). W 1999 wyjechał znów na misje, tym razem do Meksyku. Tam od 9 VI był wikariuszem pallotyńskiej parafii św. Jana Chrzciciela w Tenango del Aire (od 2002 jest to sanktuarium Bożego Miłosierdzia). Ostatecznie ze względów zdrowotnych wrócił do Polski w 2008 i od 25 VIII przebywał w Częstochowie, będąc do dyspozycji rektora domu. Rok później został przeniesiony do Ząbkowic Śląskich. Tu od 1 IX tr. do IX 2014 był kapelanem Ojców Bonifratrów.
W XII 2014, po złamaniu kości biodrowej, pojawiło się u niego znaczne pogorszenie zdrowia. Do tego doszła przewlekła choroba układu krążeniowego, stąd na krótko przed zgonem został przewieziony do Hospicjum św. Jana Ewangelisty w Szczecinie, gdzie po dwóch dniach pobytu zmarł 9 III 2016 o godz. 21.30. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 17 III w Ząbkowicach Śląskich w kościele Najśw. Serca Pana Jezusa. Mszy koncelebrowanej przewodniczył ks. prowincjał Adrian Galbas. On też wygłosił homilię pogrzebową (jej pełny tekst zob. poniżej w Materiałach źródłowych), w której podkreślił obecność krzyża w życiu i powołaniu kapłana. Zauważył, że w życiu ks. Tadeusza był obecny wymiar doświadczenia krzyża, cierpienia, samotności i choroby, ale i aspekt głoszenia Chrystusa Ukrzyżowanego. Mszę koncelebrowało ok. 50 kapłanów, a wśród nich kilku księży diecezjalnych, ks. Piotr Korbecki – bratanek zmarłego ze zgromadzenia saletynów oraz rodzina ks. Tadeusza, znajomi, parafianie z jego rodzinnej parafii w Woli Rafałowskiej (przyjechali autokarem), z Ząbkowic Śląskich, osoby konsekrowane, a wśród nich: klerycy z Ołtarzewa, bracia pallotyni i bonifratrzy, delegacja sióstr klarysek oraz nowicjusze. Pod koniec Mszy w imieniu kolegów kursowych przemawiali: ks. prof. Czesław Parzyszek, reprezentant Prowincji Chrystusa Króla i ks. Stanisław Rudziński oraz br. Doroteusz z zakonu bonifratrów, który zauważył, że śmierć ks. Tadeusza, apostoła Miłosierdzia Bożego, wpisuje się w Rok Święty Miłosierdzia, a także przedstawicielka rodziny zmarłego. Kondukt na cmentarz poprowadził rektor ząbkowicki ks. Marek Chmielniak. Ks. Korbecki spoczął w kwaterze pallotyńskiej na tamtejszym cmentarzu komunalnym.
Miał wielkie nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego, które jako pierwszy z pallotynów propagował w Rio de Janeiro. 20 V 1986 założył w swojej parafii Miłosierdzia Bożego stowarzyszenie kościelne – Ruch Czcicieli Miłosierdzia Bożego. Od 1988, razem ze wspólnotą Emmanuel, w święto Miłosierdzia Bożego, organizował w swojej parafii Spotkania z Miłosierdziem, by następnie przenieść je na stadion miejski Maracanzinho. Uczestniczyło w nich ponad 20 000 ludzi. Później z okazji remontu stadionu przeniesiono je do katedry w Rio de Janeiro. Festyn Spotkanie z Miłosierdziem trwa nadal. W jego oprawę, oprócz części liturgicznej, włączono też przedstawienie teatralne, łączące misterium Miłosierdzia Bożego z życiem mieszkańców Brazylii.
Zbudowany przez ks. Korbeckiego kościół Miłosierdzia Bożego w Vila Valqueire stał się we IX 2009 Archidiecezjalnym Sanktuarium Miłosierdzia. „W dniach 6-9 VII 2012 w sanktuarium miał miejsce I Archidiecezjalny Kongres Miłosierdzia Bożego. Tak jak marzył ks. Korbecki, pielgrzymują tu ludzie, dokonuje się formacja duchowa, rozwija się działalność charytatywna, a koronka do miłosierdzia Bożego płynie do Boga z sanktuarium i przez radio na całą Brazylię” (dz. cyt., s. 72).
Na stadionie Maracanzinho, niezależnie od Ruchu Miłosierdzia Bożego, ks. Jarosław Kaczmarek zorganizował z czasem Festiwal Muzyki Pallotyńskiej. Na tym samym stadionie pallotyni zaczęli organizować rekolekcje karnawałowe, trwające od soboty przed Środą Popielcową do Środy Popielcowej (archidiec. Rio de Janeiro organizuje rekolekcje pod nazwą „Rio de Agua Viva” – Rzeka Żywej Wody).
Kult Miłosierdzia szerzył ks. Tadeusz też poprzez pismo „Promień”, którego był redaktorem. Pozostawił też artykuły w pallotyńskich pismach: „Przed Wyjściem na Łany”, „Nasz Prąd” (prowadził m.in. Kronikę w latach 1967-68), „Królowa Apostołów”, „Pallotyńskie Horyzonty Misyjne”, „Wiadomości Prowincji Chrystusa Króla” i „Horyzonty Misyjne”.
Fotografia górna: Katalog Prowincji Zwiastowania Pańskiego. Stowarzyszenie Apostolstwa Katolickiego (Księża Pallotyni), Poznań 2013, 337
Fotografia dolna 1:
Fotografia dolna 2: Ksiądz Tadeusz odprawiający Mszę Św. w miesjcu, w którym powstał kościół Miłosierdzia Bożego
Fotografia dolna 3: Ksiądz Tadeusz na placu budowy kościoła
Fotografia dolna 4: Procesja Miłosierdzia Bożego
Fotografia dolna 5: Od lewej strony: ks. Jan Sopicki, ks. Tadeusz Korbecki, ks. Gość, ks. Czesław Zając, ks. Jan Janik
Fotografia dolna 6: Ząbkowice Śląskie 22 I 2011. Od lewej strony: ks. Tadeusz Korbecki, ks. Wojciech Więcław, rektor domu
Oprac.: ks. Stanisław Tylus SAC
Ostatnio zmodyfikowano: 16 marca 2016 (uzupełniono 11 lipca 2017)
Materiały źródłowe
Przyjazd do Paryża trzech polskich misjonarzy udających się na misje do Brazylii (ks. Jana Jędraszka, ks. Tadeusza Korbeckiego i ks. Czesława Zająca) pozostawił swój ślad w annałach Kroniki domu paryskiego. Kronikarz dość chłodno i bez entuzjazmu ocenia podjętą decyzję ich wyjazdu, pisząc m.in. „Jadą ci trzej zupełnie w „nieznane” co do pracy, co do warunków życia, bez żadnego statutu i bez żadnego kontraktu, któryby ich bronił i stwarzał ramy życiowe. [...] Jaki jest sens ich wyjazdu? Oni sami nie wiedzą i zdaje się, że i w Prowincji nie jest jasne”. Faktycznie, po ludzku biorąc, nie mieli żadnych szans powodzenia. Natomiast w ich postawach, rozmowach i całym widzeniu spraw życia, było widać wielkie zaufanie Opatrzności Bożej i Bożemu Miłosierdziu. To dzięki temu powstało dzieło utkane z pracy, ofiar, cierpienia i oczekiwań.
Kronika domu paryskiego (1 VIII 1972 – 21 XII 1984), Archiwum Regii Miłosierdzia Bożego w Paryżu
28.3.1973 – Po południu, z pewnym opóźnieniem pociągu, przyjechał z Polski ks. Zając Czesław w drodze do Brazylii, do Getúlio Vargas, do diecezji Passo Fundo, do ks. kan. Olejnika Stanisława; wyjedzie on samolotem dnia 4 kwietnia, w najbliższą środę.
29.3.1973 – Ks. Zając zwiedza Paryż z ks. Suwałą, przed południem i po południu. Wieczorem wyjechał do Osny, by jutro móc jechać do Lisieux z ks. Tomasińskim.
31.3.1973 – Po południu wrócił ks. Zając z Osny, a wieczorem wyjechał do Lourdes, by złożyć hołd Matce Bożej w tym sanktuarium i uprosić Jej błogosławieństwo dla pracy w Brazylii. Towarzyszył mu na stację ks. rektor Suwała. Ledwo wrócił do domu około godziny 22.00 ks. rektor, odzywa się telefon. Dzwoni ks. Jędraszek Jan z Orly Sud, dokąd przyjechał samolotem i policja francuska nie chce go wpuścić do Paryża, bo nie ma wizy tranzytowej. By mu udzielić na lotnisku tej wizy żądają biletu do Brazylii i dlatego prosi on, by ktoś przywiózł mu ten bilet na lotnisko. Ks. rektor bierze autobus z Gare des Invalides i jedzie na Orly. Tam urzędnicy stawiają trudności, że bilet jest wykupiony we Francji, że oni mogą dać wizę tranzytową, ale tylko na 72 godziny, że nie można jej przedłużyć itd. itd. Zwlekają jednak i nie dają. Wreszcie dają wizę, ale tylko na 72 godziny. Jest godzina 24.00, kiedy te formalności zostały załatwione. Przyjeżdżają do domu o godzinie 24.30. Tu znów nowa przeszkoda. Ks. rektor Suwała w pośpiechu na lotnisko zapomniał wziąć ze sobą klucz do drzwi wejściowych. „Kolendowali” obydwaj sporo czasu, dopiero usłyszała wołanie ks. rektora p. Gienia, siostra ks. Krzyszczuka i spuściła wreszcie klucz do domu. I takie są „radości” sekretarza dla spraw misyjnych, ks. Suwały.
2.4.1973 – Ks. rektor Suwała pojechał na lotnisko Le Bourget „odebrać” ks. Korbeckiego SAC, trzeciego który jedzie do Brazylii dnia 4 bm. Trudności nie było, gdyż ks. Suwała podał bilet lotniczy z Paryża do Brazylii ks. Korbeckiemu przez pracownika LOT-u i na podstawie tego biletu otrzymał on wizę tranzytową na trzy dni. Nie było trudności, jakie były z ks. Jędraszkiem przedwczoraj na Orly Sud. Po południu dwaj młodzi księża (Urbanowicz i Łękawa) oprowadzali „Brazylijczyków”.
Ks. superior Modzelewski pojechał na lotnisko Orly Sud, by próbować, czy nie uda się otrzymać przedłużenia na 24 godziny pobytu w Paryżu dla ks. Jędraszka. Niestety, próba nie udała się i musi ks. Jędraszek jutro około godziny 22.00 wrócić na lotnisko, gdzie znajdzie pomieszczenie w strefie „międzynarodowej”, hotel, i tam zaczeka na odjazd dnia 4 bm. Urzędnik był nieubłagany (z policji). Wieczorem było wiele śmiechu przy kolacji o ks. Jędraszku, który po raz pierwszy znajdzie się „za kratkami”.
3.4.1973 – Wieczorem uroczysta kolacja pożegnalna dla trzech „Brazylijczyków” (Zająca, Korbeckiego i Jędraszka), ponieważ jutro wyjeżdżają wieczorem i ponieważ nie będzie jutro ks. Jędraszka, gdyż będzie „siedział” w hotelu na lotnisku. Ks. superior Modzelewski będzie mu towarzyszył do tego hotelu, by w nim być na 22.00 godzinę. Refektarz nasz ledwo mógł pomieścić uczestników, mimo że wyjechał ks. Wędzioch i Dzwonkowski. Brało udział 16 osób, bez br. Leona.
4.4.1973 – Przed południem ks. rektor Suwała pojechał z dwoma „Brazylijczykami” do Versailles, by mogli przed wyjazdem zobaczyć ten pałac. Wieczorem przyspieszona kolacja i wyjazd na lotnisko Orly Sud do odlotu. Przyłączył się ks. Ryś, a opiekę nad wyjeżdżającymi objął ks. rektor Suwała. Z ks. Korbeckim i Zającem nie było trudności; ks. Jędraszek, ponieważ był po stronie międzynarodowej, miał on wszystko załatwić i czekać na przyjazd z Surcouf dwóch towarzyszy podróży; okazuje się, że on nic nie załatwił: nie wysłał swego bagażu przez biuro, nie potwierdził biletu, że odjeżdża i dopiero w ostatniej chwili zrobili to ks. Suwała i ks. Ryś, schodząc z pierwszego piętra na dół do hali biur.
Wyjechali ci trzej „Brazylijczycy” bez żadnego dokumentu w ręku, to znaczy bez żadnego kontraktu ze strony biskupa Erechim z Prowincją Polską: jakie warunki i co daje biskup, a do czego są zobowiązani trzej współbracia (Prowincja), jak długo mają studiować język „brazylijski”, jakie będą mieli uposażenie, jakie wakacje, kiedy mogą wyjechać do kraju itd., itd. Nie została też załatwiona sprawa między Prowincją Polską a Prowincją Brazylijską z Santa Maria, boć przecież ci trzej będą na terenie działalności Prowincji z Santa Maria. NB. w Getúlio Vargas pracuje ks. Trevisan Fioravante z Prowincji Santa Maria! Jadą ci trzej zupełnie w „nieznane” co do pracy, co do warunków życia, bez żadnego statutu i bez żadnego kontraktu, któryby ich bronił i stwarzał ramy życiowe, by mogli patrzeć w przyszłość z pewnym optymizmem, że ich praca ma jakiś cel dla Stowarzyszenia i dla Prowincji Polskiej. Jaki jest sens ich wyjazdu? Oni sami nie wiedzą i zdaje się, że i w prowincji nie jest jasne. Dał temu wyraz ks. Bassano Valdi, który był zaproszony na pożegnanie: Po co oni jadą do Getúlio Vargas? Przecież to zona, która ma najwięcej księży w Brazylii!...
Ks. Bogdan wracając z Rzymu do Warszawy, na początku marca br., wniósł nieco zbawiennego niepokoju w Prowincji, co do wyjazdu tych trzech do Brazylii; żądano bowiem w Generalacie, by unormowana była sprawa między Polską Prowincją a Santa Maria, praca tych trzech księży, na podstawie zarządzeń poprzednich Kapituł Gen. (Ius additium).
******************
ks. Adrian Galbas SAC
przełożony prowincjalny
Życie zgodne z tajemnicą Pańskiego krzyża
homilia wygłoszona podczas pogrzebu śp. ks. Tadeusza Korbeckiego SAC
Ząbkowice Śląskie, 17 marca 2016 roku
Siostry i Bracia,
powoli kończy się kolejny w naszym życiu Wielki Post. Weszliśmy w decydującą jego fazę, gdy zostały zasłonięte krzyże w naszych świątyniach, a często i w domach ludzi pobożnych, a my jesteśmy zaproszeni do tym usilniejszego wpatrywania się oczyma duszy w Tego, któregośmy przebili naszymi grzechami (por. Za 12,10).
W hiszpańskim el Escorial jest niezwykły krzyż, na którym Chrystus jest zupełnie nagi. Widok jest bardzo przejmujący. Każdy, kto patrzy na ten krzyż, odruchowo opuszcza głowę i wtedy wpada w pułapkę. Natrafia bowiem na znajdujący się na ziemi napis: „nie wstydź się patrzeć na mnie, skoro ja nie wstydzę się patrzeć na ciebie”. O tak, przyznajmy to szczerze, dajemy naszym grzesznym życiem wiele powodów do wstydu, a Chrystus z wysokości krzyża, miłosiernie i dobrze patrzy na nas, nie wstydzi się patrzeć, tym bardziej więc i my patrzmy na Niego, kontemplujmy Jego miłość, która w krzyżu jaśnieje tak wyraźnie i tak mocno. Razem z Maryją, jak słyszeliśmy to w odczytanej przed chwilą Ewangelii (por. J 19,17-18.25-30), stawajmy pod krzyżem Pana, o którym odmawiana w tych dniach prefacja mszalna powie, że to na nim dokonał się sąd nad światem i „zajaśniała potęga Chrystusa Ukrzyżowanego”. Nie tylko nie wstydźmy się patrzeć na Ukrzyżowanego, lecz z tej pokornej adoracji czerpmy siłę do codziennego życia i wierności naszym chrześcijańskim obowiązkom.
Tajemnica krzyża jest szczególnie wpisana w powołanie kapłańskie. Nowo wyświęcony ksiądz słyszy słowa, które wypowiada do niego biskup, kiedy podaje mu kielich i patenę: „rozważaj, co będziesz czynił, naśladuj to, czego będziesz dokonywał, i prowadź życie zgodne z tajemnicą Pańskiego krzyża”. Nie można być uczciwym księdzem, wiernie realizującym swoje powołanie, nie prowadząc życia zgodnego „z tajemnicą Pańskiego krzyża”.
Ta tajemnica wyraża się w dwóch wymiarach. Po pierwsze: każdy ksiądz musi rozumieć, że skoro zdecydował się iść za Panem, skoro odpowiedział na Jego wezwanie, to jest oczywiste, że ta droga kapłańskiego życia nie będzie wiodła jedynie przez Górę Przemienienia, Górę Błogosławieństw i Kanę Galilejską, przez chwile łatwe i rozkoszne, ale że Chrystus poprowadzi każdego kapłana także poprzez Ogrójec, przez Drogę Krzyżową i Golgotę. Jest oczywiste, że ksiądz w swoim życiu kapłańskim doświadczy chwil lekkich i przyjemnych, ale doświadczy także i opuszczenia, odepchnięcia, samotności, choroby i umierania.
Ksiądz, który by przyjmując święcenia, nie był tego świadomy, albo – co gorsza – nie chciał tego przyjąć, sam byłby nieszczęśliwy, a swoją posługą unieszczęśliwiłby innych. Bezcenną naukę daje nam tu św. Paweł, który powie Galatom: „nie daj mi Boże, bym miał się chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego Jezusa Chrystusa, w którym świat stał się ukrzyżowany dla mnie, a ja dla świata” (Ga 6,14). Ten Paweł, który miał tyle powodów do chluby, wszak był genialnym teologiem, świetnym pisarzem, założycielem tylu wspólnot chrześcijańskich, ten Paweł za największy powód do chluby uważa nie co innego, tylko krzyż Chrystusa, w którym nastąpiło to szczególne zjednoczenie Pawła i Chrystusa.
Jest jednak i drugi wymiar prowadzenia kapłańskiego życia, zgodnego z „tajemnicą Pańskiego krzyża”. Chodzi o to, by ksiądz umiał przeciwstawić się pokusie, by głosić kogoś innego niż Chrystusa i to ukrzyżowanego, a już na pewno, by nie chciał głosić siebie samego. Ksiądz, który z celebransa stałby się celebrytą, a zamiast wskazywać na Chrystusa, wskazywałby jedynie na siebie samego, stałby się zgorszeniem dla ludu Bożego, ślepym pasterzem ślepych i zawadą na drodze ku zbawieniu tak własnemu, jak i drugich.
Kiedyś podczas pielgrzymki do Ziemi Świętej, gdy z pielgrzymami odprawialiśmy Drogę Krzyżową uliczkami Jerozolimy, wyszedł nam naprzeciw człowiek ubrany w białą albę i zaczął krzyczeć: jestem nowym Mesjaszem. Zbawię was bez krzyża, tylko dajcie mi po dziesięć dolarów. Powiedziałem wówczas do pielgrzymów: „kto chce, niech idzie za tym panem”. Oczywiście nikt nie poszedł, ale pomyślałem, że właściwie każdego dnia stają przed nami różni tacy oświeceni, współcześni mesjasze, którzy oferują nam zbawienie bez krzyża; za dziesięć dolarów, dziesięć euro, albo za co innego. Jakie to ważne, by nie dać się im nabrać, by powtarzać za św. Pawłem: „my głosimy Chrystusa ukrzyżowanego (…), który stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i uświęceniem, i odkupieniem” (por. 1 Kor 1,23.30).
„Drodzy bracia kapłani, powiedział kiedyś do księży papież Benedykt XVI, orędzie krzyża zostało nam powierzone, byśmy mogli dać światu nadzieję. Kiedy głosimy Chrystusa ukrzyżowanego, głosimy nie samych siebie, lecz Jego. Nie dzielimy się ze światem naszą własną mądrością i nie powołujemy się na własne zasługi, lecz pośredniczymy w przekazywaniu Jego mądrości, Jego miłości i Jego zbawczych zasług. Wiemy, że choć jesteśmy tylko naczyniami glinianymi, w niezwykły sposób zostaliśmy wybrani na zwiastunów zbawczej prawdy, którą świat potrzebuje usłyszeć. Obyśmy nigdy nie przestali zdumiewać się niezwykłą łaską, jaką otrzymaliśmy, obyśmy nigdy nie przestali uznawać własnej niegodności i obyśmy jednocześnie zawsze dążyli do tego, by stać się mniej niegodni naszego szlachetnego powołania, aby nasze błędy i upadki nie osłabiały wiarygodności naszego świadectwa”.
Śp. ks. Tadeusz Korbecki, w pogrzebie którego uczestniczymy, żył zgodnie z tajemnicą Pańskiego krzyża i to w tym podwójnym jego wymiarze. Najpierw sam doświadczał krzyża Chrystusowego. Nie uciekał od niego. Przyjmował go z pokorą, cierpliwością i miłością. Od początku życia, wcześnie straciwszy matkę, nauczony był trudu życia, surowej wymagającej pracy, obowiązkowości i solidności. Wśród w sumie niewielu dokumentów, jakie znajdują się w jego teczce personalnej w Zarządzie Prowincjalnym, jest podanie, które napisał jako kleryk, prosząc o dodatkowe dwa tygodnie wakacji w domu rodzinnym. „Prośbę swą – pisał – uzasadniam bardzo ciężkimi warunkami domowymi. Ojciec mój jest samotny w wieku siedemdziesięciu lat i jest niezdolny do wykonania wzmożonych prac gospodarczych. Młodszy brat pełni obecnie służbą wojskową”. On sam też przez dwa lata był w wojsku. Jak zanotowano z tamtego okresu, przez czas służby wojskowej odznaczał się „rozsądkiem i odpowiedzialnością”. Zaś w opinii wieńczącej jego formację seminaryjną napisano: „posiada wyrobione poczucie odpowiedzialności za wspólne dobro domu. Wykazuje wielką ofiarność i z osobistą satysfakcją angażuje się w pracę charytatywną i opiekę nad chorymi. Jest towarzyski, a przy tym skromny”.
Czyż to nie jest tajemnica Pańskiego krzyża, w której mnie jest mało, a Pana jak najwięcej? Jeszcze przed święceniami prosił o wyjazd na misje. Znalazł się w pierwszej ekipie pallotyńskich misjonarzy udających się do Brazylii. Tam znów doświadczył życia ciężkiego, surowego i wymagającego. Kierujący go na misje ówczesny Ksiądz Prowincjał napisał w dekrecie: „przypuszczam, że praca w nowych warunkach będzie trudniejsza, dlatego już teraz wymaga ducha poświęcenia, gorliwości i ofiary”. I taka rzeczywiście była: najpierw od 1973 do 1999 roku w Brazylii, a potem przez kolejnych prawie dziesięć lat w Meksyku. Do jednego i drugiego miejsca jechał jakby w ciemno, w nieznane. Nie było Internetu, smartfonów, łatwych połączeń telefonicznych i tanich linii lotniczych. Po powrocie z Brazylii mógł sobie dać już spokój z kolejnymi misjami, mógł mieć spokojne życie w Polsce, wszak był już chory, ale nie: zgłosił się do nowo otwieranej placówki w Meksyku. Ksiądz Biskup Luis Calzada, ówczesny ordynariusz diecezji w Chalco, dziękując Księdzu Tadeuszowi za jego solidną pracę w Meksyku, napisał: „twoja służba, dzięki której uczyniłeś tyle dobra, była pięknym przykładem miłości Chrystusa i Kościoła”. A po powrocie z Meksyku, gdy już mógł naprawdę odpocząć, chętnie odpowiedział na prośbę Księdza Prowincjała i podjął się posługi kapelana w ząbkowickim kościele Braci Bonifratrów. „Jesteśmy zbudowani kapłańską dobrocią, pogodą ducha i zaangażowaniem ks. Tadeusza”, napisał Brat Prowincjał, gdy Ksiądz Tadeusz przed dwoma laty, nie mogąc już sprawnie się poruszać, definitywnie przeszedł na emeryturę. Oto znów tajemnica Pańskiego krzyża, w której nie chodzi o nas, ale o Chrystusa!
A jakby tego było mało, to jeszcze samotność, z którą każdy ksiądz musi się przecież zmierzyć w swojej kapłańskiej codzienności. Dzisiaj tu, jutro tam, nie ma trwałych, stabilnych więzi, nie ma jednego miejsca. Ale czyż misjonarz nie odczuwa samotności jeszcze bardziej i jeszcze wyraźniej?! Nigdy tu na ziemi przecież nie zobaczy owoców swojej pracy. Czyż Ksiądz Tadeusz nie zadawał sobie pytania: czy było warto tracić zdrowie i siły tam w dalekiej Brazylii i Meksyku? Co z tego zostało? Co z tymi ludźmi? Czy był sens? Takie pytania i brak na nie pewnej odpowiedzi to też jest tajemnica Pańskiego krzyża.
W sposób szczególnie wymowny „tajemnica Pańskiego krzyża” dosięgła śp. ks. Tadeusza, gdy na skutek choroby był coraz mniej sprawny, gdy coraz częściej musiał przebywać w szpitalach, coraz bardziej zdawać się na opiekę innych. Choroba serca, żył, cukrzyca, a potem kolejne wypadki, słabości i udręki ciała. To wszystko go ograniczało, uniesprawniało i hamowało. Podchodził do tego zawsze ze sporym dystansem, a nawet swoistym poczuciem humoru. Pewnie w tych naznaczonych boleścią momentach swojego życia, jeszcze wyraźniej rozumiał słowa św. Pawła, które usłyszeliśmy przed chwilą: „któż nas może odłączyć od miłości Chrystusowej: utrapienie, ucisk, czy prześladowanie, głód, czy nagość, niebezpieczeństwo, czy miecz? Ale we wszystkim tym odnosimy pełne zwycięstwo dzięki Temu, który nas umiłował” (Rz 8,35). I rzeczywiście: odniósł zwycięstwo, bo nie pozwolił, aby cokolwiek odłączyło go od miłości, „która jest w Chrystusie Panu naszym” (Rz 8,39).
Przy tej okazji dziękuję wszystkim, którzy troszczyli się o ks. Tadeusza w czasie jego choroby. Dziękuję wszystkim współbraciom ze wspólnoty ząbkowickiej, zwłaszcza bratu Mariuszowi, a także krewnym i parafianom z rodzinnej parafii, którzy opiekowali się ks. Tadeuszem podczas jego wakacji i w czasie pobytu w rodzinnych stronach, które bardzo ukochał i z którymi był bardzo związany. Dziękuję także wszystkim lekarzom, pielęgniarkom i każdemu, kto okazał się dla niego Cyrenejczykiem, pomagającym dźwigać krzyż choroby, niepełnosprawności i cierpienia.
Ks. Tadeusz nigdy też nie głosił siebie. Zawsze Chrystusa Ukrzyżowanego. Miał ku temu okazję już choćby ze względu na miejsca, w których pracował. Ciekawe, że najwięcej lat kapłańskiego życia spędził w sanktuariach Bożego miłosierdzia. Najpierw w Rio de Janeiro, a potem w meksykańskim Tenango del Aire, a na koniec ta ząbkowicka świątynia pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa. To w tych miejscach ich parafianom i pielgrzymom głosił prawdę o miłosierdziu Bożym, które swoje źródło czerpie z krzyża Chrystusa. Ks. Tadeusz głosił nie tylko z ambony. To głoszenie dokonywało się często przy okazji spowiedzi, a był spowiednikiem i kierownikiem duchowym wielu osób świeckich, a także nowicjuszy i sióstr zakonnych. Opracował też i opublikował wiele pomocy duchowych i duszpasterskich służących rozwojowi kultu Bożego miłosierdzia.
Tak, prowadził życie zgodne z tajemnicą Pańskiego krzyża. Miał też świadomość, że mógł być krzyżem dla innych. Zdawał sobie sprawę ze swojego czasem surowego sposobu bycia, może z nie zawsze delikatnego języka. Jednak nie chciał nikogo urazić, czy tym bardziej obrazić. Niemal cały jego Testament, napisany w 1969 roku i nigdy nie zmieniony, to podziękowania i przeprosiny. Warto posłuchać tych słów: „pragnę najpierw podziękować mojej rodzinie, zwłaszcza Matce za trud włożony w moje wychowanie. Dziękuję Stowarzyszeniu Apostolstwa Katolickiego, które było dla mnie drugą najlepszą rodziną i podjęło się trudu mojego wychowania, zapewniając równocześnie całkowite utrzymanie i wykształcenie. Pragnę przeprosić za przykrości, które komukolwiek z rodziny, przyjaciół, współbraci, znajomych, czy bliźnich wyrządziłem. Jednocześnie proszę wszystkich o modlitwę o uproszenie miłosierdzia Bożego na chwilę przejścia (…). Jeszcze raz wszystkim dziękuję za dobro, które mi wyświadczyli, i proszę, aby nie pamiętali tego, co wynikało wyłącznie z mojej słabości. Tadeusz Korbecki”.
Dziękujemy dziś za tego dobrego sługę Chrystusowego krzyża, za jego życie, powołanie, za lata życia w Stowarzyszeniu, za kapłańską pracę. A posługując się słowami pięknego psalmu 27, który przed chwilą tu zabrzmiał, prosimy, by ks. Tadeusz zawsze mógł przebywać w Bożym domu, by wiecznie kosztował Bożej słodyczy i miał udział w radościach chwały Chrystusa, by już na zawsze oglądał Boże dobra w krainie żyjących (por. Ps 27,4-14).
Dla siebie zaś prosimy, byśmy zawsze, niezależnie od tego, jakie jest nasze powołanie, prowadzili życie zgodne z tajemnicą Pańskiego krzyża. Módlmy się o to słowami pięknego hymnu z Liturgii Godzin:
- „Przez krzyż Twój, Chryste, prosimy:
Udziel nam życia wiecznego,
Bo Ty przybity do drzewa,
Ludzi odkupić raczyłeś (…).
Za krzyż niosący zbawienie,
Mękę i śmierć Twoją, Jezu,
Niech Tobie z Ojcem i Duchem
Chwała i cześć będzie wieczna. Amen”.
